Θερινό ηλιοστάσιο. Θάλασσα γυαλί και ο ήλιος κρύβεται πίσω από το βουνό. Η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου σβήνει στο χρώμα του χαλκού. Ο ήλιος όμως είναι ακόμη κόκκινος. Σε κάνει να πιστεύεις ότι θα ξημερώσει καλύτερη μέρα.
Στα Ήλια στο μεταξύ ετοιμάζουν πανηγύρι, καθαρίζουν τα τραπέζια, στρώνουν σκηνικό. Λίγο πιο κάτω στις Ροβιές, καθώς γνωρίζουμε όλο και πιο καλά την Βόρεια Εύβοια τόπο μαγικό, ανακύπτουμε νέα σημεία ενδιαφέροντος, όπως το “Anemoia” με τις σπεσιαλιτέ του δίπλα στο νερό – θάλασσα στα πόδια σου και τζαζ στον αέρα.
Στον δρόμο για τη Λίμνη.
Τα καμένα γύρω μας θυμίζουν τα χαμένα μας. Η φύση θυμάται, ο άνθρωπος ξεχνά. Άσχημα παιχνίδια μνήμης που ο Κρίστοφερ Νόλαν θα γύριζε ταινία και ο κριτικός θα χανόταν στην μετάφραση.
Στη Λίμνη λοιπόν είμαστε τώρα με φίλους. Και στην οθόνη του «Ελύμνιον», η Ορχήστρα της Ανακύκλωσης (Landfill Harmonic, 2015).
The World send us garbage, we send back music.
Έμπνευση από το εξαιρετικό και βραβευμένο ντοκιμαντέρ των Brad Allgood και Graham Townsley και την Παραγουάη εδώ, σε εμάς. Τα σκουπίδια τραγουδάνε ακόμη.
Music non stop στο Εvia Film Project.
Αμέσως μετά την προβολή, από την έξοδο του κινηματογράφου στον κεντρικό δρόμο, πιάνουν το νήμα και βγαίνουν ορμητικά τα χάλκινα. Τα πνευστά, τα κρουστά, τα Βαλκάνια.
Κάνουμε στην άκρη για να περάσουν και ακολουθούμε μετά. Η Αγία Φανφάρα παρελαύνει και η Λίμνη χορεύει στην αγιοσύνη της. Μουσική στο δρόμο, σε balkan power εκδοχή ΝέοΟρλεάνικης μέθεξης.
Άκου τώρα και το σουρεαλιστικό της ημέρας (της νύχτας να πω καλύτερα).
Σμήνος από ακρίδες (ή άλλα έντονα έντομα της νύχτας) πέφτουν σύννεφο στο παρμπρίζ. Μα τι συνέβη μόλις τώρα; Η Νικόλ έχει τις λεπτομέρειες. Μετά τις ακρίδες, τι άλλο να περιμένει κανείς. Τα υπόλοιπα, μην βιάζεσαι, έρχονται.
Σκέφτομαι τη σκηνή στο τέλος του Magnolia. Εκεί που βρέχει βατράχια. Τι άλλο να σου δείξει ο σκηνοθέτης για να πειστείς; Τον χάσαμε τον πλανήτη πατριώτη.
