Η πρώτη μεγάλη αποστολή στο εξωτερικό πρέπει να ήταν αυτή: Η συναυλία της Tina Turner στην Αγγλία, στο Woburn Abbey, στον Πύργο του 17ου αιώνα μπροστά. Πολύ British, πολύ big, πολύ special occasion. Kαι παραλίγο να μην φτάσουμε ποτέ.
Κάπου μιάμιση ώρα από το Λονδίνο θυμάμαι, σε κανονικές συνθήκες έφτανες στο Abbey. Σε ειδικές ροκ καταστάσεις, όχι και τόσο.
Είμαστε λοιπόν στο πούλμαν, που τσουλάει όσο χελώνα σε ανηφόρα.
Έχουμε μπει στο μεταξύ σε εξοχικό δρόμο, λιβάδια δεξιά αριστερά (η Μαρκησία του Τάβιστοκ είχε επιλέξει την τοποθεσία) δυο λωρίδες όλες κι όλες. Η μια, εμείς, μια αλυσίδα από αυτοκίνητα που πάνε (θέλουν να πάνε) στη συναυλία. Η άλλη η απέναντι, άδεια, τίποτε, νάδα, ούτε μύγα στον αέρα. Άγριο μποτιλιάρισμα.
Ούτε ένα αμάξι όμως από τη δική μας λωρίδα, ούτε ένα, δεν έκανε επί τόπου, δεν βγήκε απ΄την απέναντι, δεν μπήκε σφήνα, δεν έκανε παράκαμψη στους αγρούς και μαγκιές στα χορτάρια. Περίμεναν, περιμέναμε, ρολάραμε χελωνιστί, όλοι. Βρετανική υπομονή, αξέχαστες εικόνες.
Τα καταφέραμε πάντως, φτάσαμε ενώ ακόμη είχε φως.
Πικ νικ σκηνικό και all day fun, που έγραφε και στο πρόγραμμα. Με κορύφωση το live και διάφορες αφίξεις στο μεταξύ. Ήρθε και παρακολούθησε την συναυλία και η Πριγκίπισσα Νταϊάνα. Κάθισε κάπου μπροστά, όχι και πολύ μπροστά όμως. Την είδα από μακριά. Εκ των υστέρων, πώς να μην σκεφτείς τη μοίρα της.
Η Tina μηχανή, ηφαίστειο και όλα αυτά που ήταν. Τι παράσταση να δώσει η γυναίκα! Ο εαυτός της ήταν συνέχεια και αυτό ανέβαζε στη σκηνή. Παραπάνω και από σόου, χορογραφία, σκηνοθεσία. Η ίδια. Είτε κατέβαινε σκαλιά αστραφτερού διαστημόπλοιου (το σκηνικό), mad max στιλ και μάξιμουμ συμπάθεια, είτε τα ξύλινα σκαλοπάτια του σπιτιού που μεγάλωνε στο Τενεσί.
Είχαμε καθυστέρηση και στην επιστροφή του αεροπλάνου, Λονδίνο – Αθήνα.
Έφτασα στην εφημερίδα με την ψυχή στο στόμα. Πρόλαβα, έδωσα το κομμάτι, δισέλιδο μπήκε, “σαλόνι” στα Nea με μεγάλες φωτογραφίες (πού να είχαμε και κινητά!).
Σε ένα μήνα περίπου θα ξανάβλεπα την Tina Turner στο γήπεδο της ΑΕΚ, που δεν ήταν το Woburn Abbey και τα ρέστα, αλλά είχε τη δική του ιστορία. Τώρα έχει και το λούσο του, σα να ανέβηκε πίστα.
