Εκεί που… αφήνοντας πίσω το Palm Springs τη μέρα με την πολλή ζέστη σας φώναξα stop, stop, stop! ‘Ενας μαύρος σκαραβαίος (όχι ο χρυσός) με μυτερά δόντια και τεράστια πόδια αράχνης τεντωμένα ως έξω από την αυλή του σπιτιού γραπώνοντας πέτρες – τι πέτρες;- κοτρόνες!…και λέγατε… τι είναι πάλι αυτά που λέω και ότι το φαντάστηκα.
Αλλά, ευτυχώς- χα! – πρόλαβα και έβγαλα τη φωτογραφία και ιδού
ένας τεράστιος σκαραβαίος με γιγάντια πόδια τρομερής αράχνης…σκοτεινό κοντράστ στα χρυσαφένια χρώματα του ονομαστού τοπίου.
Και έπρεπε, καημένε Watson να το σκεφτείς, συνδέοντας τα νήματα της αράχνης με γειτονικά σημεία, συντεταγμένες Νεβάδας και Καλιφόρνιας, με το Burning Man και το Wasteland Weekend Festival με τα μετ-αποκαλυπτικά σκηνικά, τα mad max κοστούμια και τους μεταλλικούς σκελετούς που φυτεύουν διαβόλους στις ψυχές αθώων σκαραβαίων, πολλά, μα πάρα πολλά καλοκαίρια μετά το τέλος της αθωότητας. Και έμειναν στο Palm Springs για πάντα. Ή έστω μέχρι τότε που τα είδαμε εμείς.
