Ξεκινάω από το τέλος. Εκεί που ο Steve Wynn των Dream Syndicate πέταξε τις ειδήσεις.
Λοιπόν, ετοιμάζει βιβλίο, αυτοβιογραφία πες, όπου θα λέει πολλά για τη ζωή του σαν μουσικός, αλλά και σαν music fan. Και έχει πολλά να πει o μουσικόφιλος Steve που όποτε περνούσε από εδώ πάντα ρωτούσε – πού μπορώ να βρω δίσκους. Και τον έχανες στα δισκάδικα.
Αυτό και άλλο ένα βιβλίο, με τους στίχους του. Days of wine & roses έρχονται και πάλι.
Κρασί, ευδαιμονία, ροκεντρόλ. Με όποια σειρά, χωρίς σειρά. Στο σημείο μηδέν, εκεί της εκκίνησης, στα never ending files, όπως το Όνειρο-συνδικάτο ορίζει το πρόγραμμα. Χωρίς πρόγραμμα – keep going. Eκεί που δεν πηγαίνεις προς τα πάνω (τι είναι το πάνω εντέλει;) που δεν σε παίρνει προς τα κάτω (σταθερή πορεία) απλά you glyde, γλιστράς. Glydezone που λέει και ο δικός μας.
Αυτό κάνουν οι Dream Syndicate. Tο έργο συνεχίζεται. Το καλύτερο finale στο ντοκιμαντέρ, μείνετε συντονισμένοι, keep checking, stay in touch. See you soon. Very soon. Long live the dreamers.
Αλλά εδώ είμαστε ακόμα. O Steve που λες, αρπάζει την κιθάρα του κι αρχίζει να ρίχνει γενναία και με αυταπάρνηση, solo only, ροκεντρόλ προς κάθε κατεύθυνση. Ηλεκτρισμός στο τσεπάκι, πουθενά να τον βλέπεις, παντού να τον νοιώθεις. Steve wins και σε αυτόν τον γύρο. Ενώ ενώνει τα κομμάτια με λεπτούς συνδετήρες ιστοριών, εγκάρδια λόγια, συγκινημένος (το είδα) που είχε πάει περασμένα μεσάνυχτα, Δευτέρας κι εμείς εκεί, να τον ακούμε.
Λίγη ώρα νωρίτερα…
στο Gagarin σε πρώτη προβολή το How Did We Find Ourselves Here? το ντοκιμαντέρ του Emiel Spoelder που έκανε χιλιόμετρα, ξεκλείδωσε πόρτες, άνοιξε καταπακτές, μπήκε με κάμερα μέσα στο Συνδικάτο του Ονείρου και έβγαλε στο φως τις αλήθειες του.
Love letter στο indie rock μέσα από την ιστορία μιας μπάντας, που το τίμησε απλόχερα, που πήγε εδώ κι εκεί, στο punk, στην ψυχεδέλεια, στα 70ς, στο γήπεδο (του baseball , άλλο πρότζεκτ ok) στους αυτοκινητόδρομους της Αμερικής και του κόσμου και δεν βγήκε από την πορεία της ούτε όταν εκείνη τη νύχτα, ένας από την παρέα χάθηκε στο δάσος.
Και για την αλήθεια των λόγων (όχι πως αμφισβητήσαμε κάτι) Steve και Emiel κάθισαν πάνω σε ψηλά σκαμπό και απάντησαν στις ερωτήσεις της Έφης Παπαζαχαρίου που είναι και φαν της μπάντας, το ξέρω, ίσως και κρυφό μέλος του Συνδικάτου του Ονείρου (μένει να ερευνηθεί).
Έτσι φίνα ξεκίνησε το φετινό Gimme Shelter Film Festival – που θα έχει και Sonics και άλλα εκλεκτά. Για τις Δευτέρες που έρχονται.
