Το κακό είναι εκεί έξω και έχει πολλές μορφές και πρόσωπα, φοράει την στολή της εξουσίας, το σήμα του σερίφη, την σκιά που μας κυνηγάει. Το κακό διαστρεβλώνει την αλήθεια, φτιάχνει τη δική του, σε κάνει να του χρωστάς και επιστρέφει για να εισπράξει. Αυτά και άλλα πολλά, έχει λίστα.
Αυτό το κακό λοιπόν, καλύτερα από τους αδελφούς Coen να σού το περιγράψουν, να στο κάνουν εικόνα, θέμα, σειρά με δημιουργό τον Noah Hawley, δεν το συναντάς αλλού. Ψάξε και θα δεις.
Fargo – season 5. Ένα άγριο ποίημα σκληρού ρεαλισμού (με υποδόριο χιούμορ)…
Ατόφιο κομμάτι της σύγχρονης «κανονικότητας» σερβιρισμένο σε δέκα δόσεις (τα επεισόδια) διαβολεμένης έμπνευσης από τους μάστορες του είδους.
Τα παρακάτω συμβαίνουν στην Μινεσότα και στη Β. Ντακότα – κλασικά και Μεσοδυτικά και όπως πάντα στην αρχή με την σημείωση … This is a true story. The following events took place in Minnesota in 2019. At the request of the survivors, the names have been changed. Out of respect for the dead, the rest has been told exactly as it occurred.”
Ήθελαν να δείξουν τι συμβαίνει στην βαθιά Αμερική (αλλά και δυο βήματα από την πόρτα μας, το βλέπεις κι έτσι)…
…όπως την απληστία και τους ξεδιάντροπους τρόπους για να αυγατίζουν τα έσοδα, τοκογλύφοι και υπερ-δανειστές, που ηδονίζονται με την επίδειξη δύναμης και εξουσίας – μια καταπληκτική Jennifer Jason Leigh ως Lorraine Lyon, αφεντικό του μεγαλύτερου οργανισμού είσπραξης οφειλών στη χώρα – κοινώς κοράκι, με ετήσια έσοδα (θα μας πει) δύο δισεκατομμύρια δολάρια – και έναν άλλο ρόλο, αυτόν της πεθεράς.
Στο κέντρο αυτής της παράνοιας και του τυπικού Fargiκού τοπίου (σπόιλερ – θα χιονίσει), η Dot (η Juno Temple όλα τα λεφτά!).
Έχει καταφέρει να φτιάξει τη ζωή της, μια νέα καλή ζωή, με σύζυγο και κόρη (ακόμη και αν πρέπει να αντιμετωπίζει την πεθερά) μακριά από το δυστυχισμένο της παρελθόν, μέχρι που αυτό την εντοπίζει. Και έχει όνομα και πολύ – κακή – φήμη. Είναι ο Roy Tillman (Jon Hum, σε νέες περιπέτειες), ο σερίφης.
Ο Tillman θέλει να την εκδικηθεί γιατί τον εγκατέλειψε. Την χτυπούσε και την βίαζε, την σκότωνε μέρα με τη μέρα, μια μέρα εκείνη κατάφερε και το’ σκασε. Ο Tillman δεν αλλάζει. Αυτός γίνεται χειρότερος μέρα με τη μέρα. Και σερίφης που είναι ο Roy κάνει ό,τι γουστάρει και σ’ όποιον αρέσει, σε όποιον δεν αρέσει, δεν θα αργήσουν να τον ψάχνουν οι δικοί του. Αυτός είναι ο νόμος. Έχει το γιό του μαζί, καλό κουμάσι κι αυτός, o Gator (Joe Keery, με πρότερον βίο στο Stranger Things)
Σε αυτή τη ζούγκλα, η μικροσκοπική Dot είναι τίγρης.
Απέναντι στην Lyon, και στο απόλυτο κακό από τα παλιά. Και δεν θα αφήσει τους δαίμονες να την βάλουν κάτω. Δεν ξέρει μόνο να φτιάχνει πίτες στην κουζίνα της. Στο κάτω κάτω, εκεί έξω υπάρχουν και καλές ψυχές, ο σύζυγος Γουέιν, ο Γουίτλι Φάρ που περιπολεί με το αμάξι του, η Ίντιρα Όλμστεντ, βοηθός σερίφη εκεί κοντά.
Έτσι το Fargo 5 κεντάει χαρακτήρες και καταστάσεις και ζωγραφίζει με τρόπο που το έκανε αξέχαστα το No Country for Old Men, η μεταφορά από τους Κοέν στο σινεμά του μυθιστορήματος του Cormac McCarthy.
Το Fargo 5, επίκαιρο. Και σαν ένα φεμινιστικό γουέστερν, στην εποχή όπου τίποτε δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο και ο νέο-συντηρητισμός, ο ρατσισμός, τα συμφέροντα και το ‘δίκαιο’ του ισχυρού φρενάρουν λογική, πρόοδο και ανθρωπιστικές αξίες. Και ό,τι φαινόταν τρελό και αδιανόητο πριν, τώρα έρχεται και αράζει στον καναπέ μας.
Αλλά το κακό έρχεται (και) από πολύ παλιά, ριζωμένο στην ανθρώπινη ύπαρξη, μια παγωμένη ψυχή που διατρέχει τους αιώνες. Αυτός είναι ο Ole Munch (Sam Spruell !) ένα πλάσμα αλλόκοτο, άκαμπτο, απρόβλεπτο με ένα συμβόλαιο θανάτου στα χέρια. Δεν συγκινείται, δεν σταματάει, αυτή είναι η μοίρα του, να μεταφέρει το φονικό μέσα στα χρόνια. Ένας τελετουργικός sin-eater (αμαρτοφάγος) αυτός που έτρωγε και έπαιρνε με το γεύμα μέσα του, όλες τις αμαρτίες του νεκρού. Ο Ole σκότωνε και ζητούσε να εισπράξει τα χρωστούμενα. Και κυκλοφορούσε στα επεισόδια σαν μόνιμη απειλή.
Και ενώ πολλές δυνατές σειρές μας μας τελειώνουν κάπως αμήχανα. το FARGO 5, γράφει φινάλε ιδανικά. Μυρίζει φρεσκοψημένο μπισκότο.
