Παραμονή Πρωτοχρονιάς – εκείνη πριν σκάσει η πανδημία – στο Λος Άντζελες.
Ο τόπος βράζει από μουσικές. Παίζουν τα πιο απίθανα και καταπληκτικά, αλλά αυτό που παίζει στο Πάρκο – στο Grand Park – είναι αυτό που μας τραβάει σαν μαγνήτης. Όπως η πόλη και οι ανοικτοί της ορίζοντες, κάλεσμα σε όλους. Διαφορετικές κουλτούρες, τόποι, αφετηρίες – ποιος είσαι, πώς βρέθηκες εκεί, από πού έρχεσαι, καμία σημασία. Από τη στιγμή που μοιράζεσαι την ίδια μουσική, ανήκεις στην οικογένεια.
Δεν είχα αμφιβολία γι΄αυτό. Ο χρόνος άλλαζε ανυποψίαστα, με φαντεζί ουρανό και χρώματα πάνω στον πύργο του City Hall – και η μπάντα άρχιζε να παίζει. Pan Afrikan Peoples Arkestra
Στην σκηνή έχουν ήδη ξεχυθεί μουσικοί, χορευτές, μάγοι των ήχων, πλάσματα χαρισματικά. Τρυπώνω μπροστά, έχει χώρο και ο κόσμος χορεύει. Μια ανάσα σχεδόν από τα τύμπανα, δυο βήματα από τα πνευστά, κοντά στα πλήκτρα και στις φωνές που είναι σα να έρχονται από άλλες σφαίρες.
Ακόμη και αν βρισκόσουν εκεί, χωρίς να έχεις ιδέα τι τρέχει, έπιανες σήματα, δονήσεις, κωδικούς. Από τα βάθη της ιστορίας, τους ρυθμούς της Αφρικής, τα μπλουζ και την τζαζ, το γκελ των ήχων στην στιγμή, το hip hop και το αύριο. Εμπειρία. Εκείνη η απίθανη φάση, που βρίσκομαι να παρακολουθώ (λάθος – να συμμετέχω) σε ένα λάιβ – λάιβ! γιορτινό, Πρωτοχρονιάτικο των Pan Afrikan Peoples Arkestra.
Arkestra όπως …Ark,
– όπως Κιβωτός, που διαφυλάσσει τους ήχους της Αφρικάνικης παράδοσης – κοιτώντας πάντα μπροστά και μεταφέρει ολοζώντανα ατόφια κομμάτια μουσικής ιστορίας.
Arkestra όπως η έμπνευση του Horace Tapscott, του πιανίστα και συνθέτη της τζαζ, που δημιούργησε την ορχήστρα στο Λος Άντζελες, το 1961.
Μετά τον θάνατό του το 1999, ανέλαβε ο Michael Session, για να πάρει σειρά σήμερα ο γιος του, Maleka Session. Γέννημα – θρέμμα του Λος Άντζελες και ζυμωμένος στους ήχους της πόλης. Και της μπάντας επίσης.
Περισσότερο από «μπάντα» ή «ορχήστρα» ή «μουσικό σχήμα», είναι κοινότητα και οικογένεια. Και δεν παραλείπουν να θυμίζουν ότι όλοι μας ,δηλαδή και εμείς, ανήκουμε εκεί. Παραιτούμαι από το να μετρήσω τελικά πόσοι είναι εκεί πάνω, στην σκηνή. Όλα αυτά τα χρόνια, έχουν περάσει – και συνεχίζουν να έρχονται – πάνω από 300 μουσικοί και οι δεσμοί παραμένουν το ίδιο δυνατοί. Τους ενώνει, περισσότερο από την κοινή κληρονομιά, η δίψα τους για τα καινούργια πράγματα, για τις επόμενες ανακαλύψεις – για την συνέχεια.
Τους έχει συγκλονίσει ο θάνατος του Ras G, λίγους μήνες νωρίτερα και αφιερώνουν με πολλή ψυχή ένα μέρος της βραδιάς σε εκείνον. Ήταν μόλις 40 χρονών και από τους πιο ευρηματικούς και πρωτοπόρους παραγωγούς στον κόσμο του hip hop και όχι μόνο. Οραματιστής, τολμηρός και ανοιχτόμυαλος. Αυτό που είναι και η Arkestra άλλωστε. Που μεταφέρει μέσα στα χρόνια ως τώρα – peace, συντροφικότητα, αλληλεγγύη και μουσική.
Από όπου και αν το μετρήσεις, σε όλο το Hip hop – αυτό το hip hop που εξελίσσεται και φέρνει νέες ιδέες στο τραπέζι, φτάνει ο αέρας, οι επιρροές και το άγγιγμα της Pan African Peoples Archestra. Ρωτήστε τον Kendrick Lamar και θα σας πει.
Το «έργο» της Arkestra από τις πρώτες μέρες, ήταν να παίζει και να διαδίδει μουσικούς από την ‘μαύρη’ κοινότητα. Ένας πολιτιστικός πυρήνας σε επαφή πάντα με την εποχή.
Μέσα στην χρονιά που πέρασε, κυκλοφόρησε το άλμπουμ “60 Years” –
Τα 60 χρόνια της Arkestra, μπορείς να πεις (αν και δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο να αποτυπωθεί κάτι τέτοιο) σε ένα πακέτο, που ακούγεται, λίγο ως πολύ σαν συμπυκνωμένη με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο, η ιστορία της μαύρης μουσικής- μέσα από το φίλτρο πάντα της Archestra και το όραμα του Horace Tapscott – to preserve the music of Black composers, dead or alive.
Έξι κομμάτια μεγάλα σε διάρκεια (από το Nation Rasing 7.29 λεπτά ως το Dem Folks 26.49 λεπτά ) spiritual jazz, εκρηκτικής φαντασίας και εξερεύνησης τόπων, παλιών, γνωστών, άγνωστων, καινούργιων.
Και πού να φανταστώ, τότε στο live στο Grand Park, ότι μερικές εβδομάδες αργότερα, θα άλλαζε ο κόσμος. Και όχι προς το καλύτερο.
