Τα μπλουζ της πόλης. Τα μπλουζ της Αθήνας. Τα Athens Blues των Hume Assine.
Τα ακούω καθώς αφήνω πίσω την παλιά γειτονιά, περιμένω στο φανάρι, βγαίνω στη λεωφόρο. Τα ακούω το καταμεσήμερο, με σύννεφα και ήλιο, την ώρα που όλοι κάπου πάμε.
Η ανθρώπινη ψυχή της πόλης έχει τα δικά της μπλουζ. Παγκράτι, πλατεία, Κολυμβητήριο. Στη δύση τώρα. Οι φίλοι από την Κυψέλη, από εκεί στα Εξάρχεια. Επιστροφή στη θάλασσα, στα αποθεωτικά κύματα.
Τα μπλουζ της Αθήνας, ηλεκτρονικά, πονεμένα, με beat. Δυναμώνω. Synthesizers και samples πλεγμένα με ιστορίες. γοητευτικά, φορεμένα αλλιώς. Καθημερινές αστικές ιστορίες, η μία μετά την άλλη και δέκα από αυτές σε ένα όμορφο, καλαίσθητο, ευαίσθητο, φευγάτο άλμπουμ.
Έτσι μας συνάντησαν, τα Athens Blues, με αισθητική και γραφή Hume Machine καθώς απλώνονται σε δέκα τραγούδια, που με ποπ στίγμα βαθαίνουν τις αλήθειες τους. Είναι μήπως ιστορίες που έχεις ζήσει κι εσύ;
Η πόλη αλλάζει κάθε ώρα που μιλάμε και – όχι, δεν γίνεται πιο όμορφη, μας διώχνει, μας στριμώχνει, μας βάζει στην άκρη – μας ξεχνάει… αλλά κι εκεί έρχονται αυτά τα μπλουζ σωτήρια και την κάνουν πάλι δικιά μας.
O Hume Assine – Βαγγέλης Ορφανίδης, η Άννα Πασπάτη, ο Αλέξιος Αντωνόπουλος ανάμεσα σε underground διαδρομές, πολλές πολυκατοικίες, τα φώτα της Φωκίωνος, φίλους και συνοδοιπόρους, τον Jerome Kaluta, τον Στέφανο Τσιτσόπουλο – σε ένα ταξίδι εξπρές βοράς/νότος ο Στεφ – και σ’ ό,τι μπερδεύεται γλυκά κι απρόσμενα στις μουσικές που παίρνουμε μαζί μας.
Και έφτασε, που λες μια μέρα – πέταξε – κυκλοφορεί εκεί έξω – βινύλιο διάφανο – σαν δώρο στην πόλη, δήλωση αγάπης και κλείσιμο ματιού σε όλα αυτά που θα κρατήσουμε. Αχ Αθήνα – που λέει το στίκερ και με υπέροχη ανυπακοή το κολλάς κάπου να φαίνεται.