Ήταν η βασίλισσα δίπλα στον βασιλιά. Αλλά αν ξετύλιγες το ροκενρόλ κουβάρι, ούτε βασίλισσα, ούτε βασιλιάς. Μια Graceland χωρίς grace μια land για τους lonely.
Και γύρω οι άνθρωποι του βασιλιά, βαρεμένοι, αχόρταγοι, τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, that’s alright mama και βροχή χάπια από τον ουρανό.
Η μικρή Priscilla θαμπωμένη από την προσοχή του ειδώλου, τα πρώτα βλέμματα, την γλύκα και λιγότερο από την ροκενερόλ παραζάλη.
Ο Elvis την θέλει. Αλλά τι θέλει; Ένα κορίτσι να τον περιμένει στο σπίτι.
Εκείνη σχεδόν αόρατη. Ενώ οι φάσεις του συζύγου διαδέχονται η μία την άλλη. Δίσκοι, τραγούδια, περιοδείες, ξεσπάσματα, άλλες γυναίκες και η μεγάλη, ατέλειωτη απουσία. Μα είναι ο πιο λατρεμένος άνθρωπος στο κόσμο και η εικόνα του πουλιέται σαν ζεστό ευωδιαστό ψωμί κρύα μέρα του χειμώνα.
Τα κορίτσια τη ζήλευαν. Τι ζήλευαν;
Η ζωή της Priscilla αδειάζει όλο και πιο πολύ. Μα δεν την βλέπει κανείς; -αναρωτιέται ανεβαίνοντας, κατεβαίνοντας σκαλιά στα μεγάλα σαλόνια της έπαυλης. -Ξέρεις, δεν μπορείς να τριγυρνάς στους κήπους- μας κοιτάνε. Όλοι κοιτάνε, όλα τα μάτια εκεί, γιατί -δεν- την βλέπουν;! Πως είναι φυλακή; Αντέχει. Αντέχει; Ώσπου δεν θ’ αντέξει άλλο.
Η Sofia Coppola έκανε μια ταινία – ποίημα. Χαμηλόφωνη μέσα στην πιο εκκωφαντική ιστορία.
Στην σκιά, κάτω από την πιο λαμπερή επιφάνεια, ξύνοντας το λούστρο που έτσι κι αλλιώς όλοι ξέραμε πόσο ψεύτικο ήταν. Ακόμη και ο Elvis το είχε καταλάβει. Μπουχτισμένος από τις ταινίες, ήθελε να γυρίσει στη σκηνή. Αλλιώς έγιναν τα πράγματα. What if?
Η ταινία της Coppola είναι βασισμένη στην αυτοβιογραφία τα Pricilla, Elvis & me (1985). Που από τότε, οι Επιχειρήσεις Elvis δεν την είχαν δει με καλό μάτι. Ούτε κουβέντα για την ταινία. Και φυσικά, καμία άδεια για να χρησιμοποιηθούν τραγούδια.
Και τι έγινε; Έτσι κι αλλιώς η Sofia κάνει τα δικά της. Διαλέγει τα τραγούδια για τις ταινίες της και μπορεί να κάνει μια ταινία για τον Εlvis χωρίς τραγούδια του Elvis.
Πώς θα σας φαινόταν, αν στην πρώτη σκηνή παίζει το Going Home της Alice Coltrane και καπάκι το “Baby, I Love You των Ronettes σε διασκευή Ramones ? Ετσι πάει όλο το soundtrack και γίνεται όλο και καλύτερο. O Thomas Mars (σύζυγος της Sofia) και η μπάντα του οι Phoenix επίσης έγραψαν μουσική.
Η Cailee Spaeny είναι ιδανική, πειστική Pricilla – από τον ενθουσιασμό και την περιπέτεια της αρχής ως την πλήξη της, τον εγκλεισμό, την απόγνωση. Ο Jacob Elordi είναι είδωλο – και κράτησε άνετα τον ρόλο του (ορισμού) του ειδώλου. Κάπως έτσι, στον εκρηκτικό, θεαματικό, maximum, εξωστρεφή Elvis του Baz Luhrmann, απαντά κομψά, μινιμαλιστικά, με εσωτερικές εντάσεις η Pricilla της Sofia Coppola. Και το παιχνίδι (με τους Elvis) μόλις άνοιξε. Πάλι.
