Ήταν η μουσική, ήταν η ιδέα μου, ήταν ο Απρίλης, ήταν ο κόσμος, ήταν τα χρώματα των beetroot, ήταν κάτι από εδώ κάτι από εκεί, χτες που παρουσιάστηκε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου το βράδυ, στο πάρτι στην Πειραιώς, νομίζω πως άκουσα το πρώτο τζιτζίκι.
Και δεν νομίζω πως ήταν τζιτζίκι σε μια πιο ψύχραιμη θεώρηση. Δεν μπορεί να ήταν εκεί, από τώρα. Εκεί (εδώ) είναι το Φεστιβάλ έτοιμο να ξεκινήσει 1η Ιουνίου (με Τόσκα και Λυρική στο Ηρώδειο και με Playground στον Ελληνικό Κόσμο) και ήδη είναι εδώ και το καλοκαίρι.
Τι καλοκαίρι θα είναι με όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μας; – και αν μείνει και τζιτζίκι στη γη (χλωμό).
Πώς η Τέχνη θα αντιδράσει; Πώς θα δράσει – σε αυτή την αφόρητη σιωπή του πλανήτη; Τι θα σταματήσει την γενοκτονία των Παλαιστινίων; Τι θα φρενάρει τον παραλογισμό, τον ρατσισμό; Τι θα μείνει όταν θα έχουν πουληθεί όλα; Με ποιο πλοίο θα φύγει και το τελευταίο τζιτζίκι.
Παραστάσεις, συναυλίες, Επίδαυρος – Μικρή, Μεγάλη – παλιά πεύκα, νέοι χώροι…Ελληνικός Κόσμος, Εθνική Βιβλιοθήκη, Ωδείο Αθηνών Ιχθυόσκαλα (!), Νοσοκομείο Σωτηρία(!) και το 260 (της Πειραιώς)
Παίζει στ’ αυτιά μου ANOHNI & the Johnsons που θα τους δούμε στο Ηρώδειο, στις 13 Ιουνίου. Μου λείπει λίγο το ADD που δεν θα ανοίξει με tech/house/electro/funk το Φεστιβάλ. Και όπως πάντα, δεν κάνω σχέδια – στο τέλος κερδίζει η μέρα.
