Rock n roll baby.
Κιθάρες, μελωδίες, ρυθμός, παλμός.
Μπορεί να χάνεται κάπου, να μένει ακίνητο και να μετά, μαγική εικόνα, εμφανίζεται ξανά. One – two – three – four, αλλάζει ονόματα και κρατάει τα χαρακτηριστικά. Κι εδώ είμαστε. Τους λένε Ηλέκτρα. – Χαίρω πολύ. Γνωριζόμαστε και βαθύτατα εκτιμώ πίστη, φαντασία, ορμή και ανοιχτούς δρόμους. Σωστά- rock n roll.
Με διαδρομές στις πίστες της indie εγχώριας σκηνής, που βρίσκει πάντα λόγους να χαίρεται. Ήταν τα 90ς ή κάτι τέτοιο που οι παίκτες εδώ έβαζαν τα όργανα στην πρίζα. Και αυτό, ξέρεις, δεν σταματά. Αξίζει – να μην δίνεις λόγο σε κανένα, να συνεχίζεις όπως θες. Από όπου θες, από όποιο σημείο, να πιάνεις το νήμα.
Και έτσι να βρίσκεσαι στο Δώμα. Σημείο, φάνηκε, επαφής.
Τον Χρήστο (Βαγιόπουλο) τον γνώρισα στους Ονειροπαγίδα. Δύναμη στα ντραμς, άρχοντας του beat, αύρα θετική κι αναμφισβήτητη. Ο έτερος βασικός Βασίλης Ζερβακάκης που γράφει στίχους και μουσική, έρχεται με φόρα από τους Dead City Jets. Στους Ηλέκτρα. Και…πώς αλλιώς; Άτυπο μέλος της μπάντας , ακάματος και εκλεκτός Χρήστος Λαϊνάς παρών και στην παραγωγή και σύντροφος απ’ τα παλιά – πες Ονειροπαγίδα. Διασυνδέσεις με Μέντα – υπάρχουν κι αυτές! Καθώς το σχήμα ανοίγει, Κώστας Βλάχας, Δημήτρης Παπαδημητρίου, on board.
photo by ©Boris Pilipenko
Στο Δώμα με εξωστρέφεια. Κιθαριστική pop/rock, σα να είναι χτες και σήμερα ταυτόχρονα, ωραία παιξίματα, dreamy ηλεκτρισμός και σταθερά, safe, πατήματα. Δηλωμένη και Talking Heads έμπνευση (δεν θα με χάλαγε και λίγο funky αλά Byrne αλατοπίπερο). Ξεχωρίζω Αντιθέσεις, Νομοτρόμος, Μονάχοι ή Μαζί, Πεισμώνω. Να, εδώ λοιπόν – περάστε στο Δώμα, στα ενδότερα:
