Εδώ (φωτό) o Noel Gallagher και εγώ στο Εδιμβούργο ενώ πηγαίνουμε στο κλαμπ, το Cas Rock αν θυμάμαι καλά – ήταν τα fuzzy 90s. Και μας έπιασε ο φακός του φωτογράφου – κινητά δεν υπήρχαν τότε, αλλά όλοι κυνηγούσαν τους Oasis – όπως άλλωστε και τώρα.
Εγώ χαμογελάω (κλάσικ) ο Noel υπομειδιά (κλάσικ) και κουμπώνει το δερμάτινο με την γούνα γιατί ο Ιανουάριος στη Σκωτία δεν αστειεύεται, έριχνε συνέχεια ψιλό χιονάκι.
Όλα είχαν πάει περίφημα πιο πριν στην συνέντευξη με background το (What’s the Story) Morning Glory?, όπου μας είχαν καλέσει οι Oasis να γνωριστούμε καλύτερα. Κάπου στις εξοχές του Εδιμβούργου μέσα στα δάση. Και είχε σκοτεινιάσει ήδη από το απόγευμα.
Εκεί μας είπαν τα νέα τους, έπαιξαν τα δυο αδέλφια και το γνωστό πινγκ -πονγκ, καρφί ο Noel μπαλάκι στην κερκίδα ο Liam και μας αποκάλυψαν τα σχέδιά τους ότι… το 2025 σκοπεύουν να επανενωθούν, αφού θα το έχουν διαλύσει πρώτα, κάνοντας μεγάλη επιστροφή και περιοδεία που θα γεμίσει τα στάδια του κόσμου και δεν θα μείνει από εισιτήριο ούτε ψιχουλάκι. Τους θαύμασα που έκαναν σχέδια για τρεις δεκαετίες μετά 😉 Μπράβο προγραμματισμός!
Την επομένη τους είδα λάιβ. Εκεί στο Εδιμβούργο, στο Ingliston.
Ακόμη και αν προσπερνούσες κάποια από τα τραγούδια τους, στη σκηνή τα μετέτρεπαν σε διαφορετικά όντα. Είχα την αίσθηση – κι ακόμη την έχω – ότι την μισή συνταγή για να το πετύχουν την ξέρει ο ένας Gallagher, την άλλη μισή ο άλλος Gallagher και έτσι πάει μέχρι τώρα.
Ροκ κιθάρες, διαχρονικός βόμβος, ατημέλητη γοητεία και George Best αλητεία, αιώνια παραδομένοι στο Beatliκό μεγαλείο – σίγουρα πράγματα. Έπαιξαν Supersonic, Champagne Supernova, Wonderwall , Morning Glory, Don’t Look Back in Anger, τα έπαιξαν όλα και άλλα πολλά και το I Am the Walrus των Beatles με το Noel να βγαίνει μπροστά σα να μην έχει ανάγκη κανέναν.
Στο κλαμπ, στο μεταξύ, ωραία περάσαμε μέχρι που ήρθε και ο Liam και άρχισαν τα αδέλφια τα γνωστά. – Πήγαινε να κουρευτείς βλαμμένε. – Κοίτα τα μούτρα σου ψώνιο… Αλλά ας μην μπω σε λεπτομέρειες.
