Βγαίνει στην σκηνή, με αργό βήμα, παίρνει το μικρόφωνο, πλησιάζει πιο κοντά στον κόσμο.
O Anthony Jeselnik μας κοιτάει, μας χαιρετάει. – hello guys κάτι τέτοιο, hello Athens…Και αρχίζει. Τα δικά του. Και από εκεί και πέρα δεν ξέρεις από πού σού ‘ρχεται, το punch line είναι σα να πέφτει από τον ουρανό και να σκάει –μπαμ– μπροστά στα πόδια σου. Όλα αυτά με ατάραχο ύφος και μέγιστη coolness.
Δεν είναι τα αστεία guys – που είναι βέβαια τα αστεία! – είναι το stand up comedy εκεί που στέκεται, το σημείο A.J., εκεί που δεν το περιμένεις και εκεί που περιμένεις ότι, ω σίγουρα, κάποιοι θα ενοχληθούν. Ο Anthony κάνει τη δουλειά του.
Φορούσε, λοιπόν, καρό πουκάμισο, έχει μακρύνει λίγο το μαλλί. Έχεις μπροστά σου τον all American guy που θα συναντούσες στο μπαρ και (μπορεί) να άρχιζε να σου λέει μια ιστορία – you know what? the other day….
Σκοτεινό, μαύρο χιούμορ, απότομες, ξαφνικές στροφές στα αστεία και κατάληξη…
εκεί που δεν κοίταγες. Εκτός και αν ξέρεις τον Anthony και έχεις το νου σου. Που και πάλι. Αλήθεια, σε βγάζει αλλού.
–Και τις προάλλες μού λέει ο ξάδελφος μου ο Τζόνι…Θείε Anthony κοίτα, έκανα ένα tattoo, είναι το Ιαπωνικό σύμβολο του «καταπληκτικού» … Και του απαντάω… όχι Τζόνι, αυτό είναι σβάστικα…Και το κόβω εδώ εγώ για να μην κάνω σπόιλερ.
Αναρωτιέσαι δηλαδή πώς κάνει την δουλειά του στην εποχή του woke culture και της πολιτικής ορθότητας και πώς ο τύπος την βγάζει καθαρή και δεν τον μαζεύουν; Επειδή είναι προφανές – και το λέει και ο ίδιος στις συνεντεύξεις του – «o χαρακτήρας που ανεβάζω στη σκηνή είναι τέτοιο τέρας, που καταλαβαίνει κανείς ότι εγώ βρίσκομαι στη σωστή πλευρά των πραγμάτων”.
Έτσι είναι και δεν χρειάζονται εξηγήσεις.
Είναι προοδευτικός και ευφυής και αυτό είναι που αναδύεται μέσα ακόμη και από τα πιο μακάβρια και αντιδραστικά αστεία του, για νεκρά παιδιά, φόνους συζύγων και όρια ηλικίας στο σεξ. Κάπου διάβασα ότι αυτό που κάνει ο Jeselnik είναι το «comedy version του horror movie”. Κατά κάποιο τρόπο, ναι.
Τον ρωτάνε συχνά, λέει, για την woke culture.
Και απαντάει ότι δεν παραπονιέται, δεν γκρινιάζει, γιατί στην κωμωδία αυτό είναι το πιο uncool thing.
Όταν το αστείο έχει να κάνει με κάτι ρατσιστικό, παρατηρεί ότι οι ρατσιστές γελάνε λίγο πιο δυνατά. “Γι αυτό το πάω ακόμη πιο dark. Αν πεις για τον θάνατο, εκεί είμαστε όλοι μέσα» έλεγε στους New York Times.
Αλλά μ ‘άρεσε και το άλλο – ότι με όλα αυτά που έχει πει, με τον τρόμο και την μηδενιστική προσέγγιση του, πιστεύει ότι μπορεί να κάνει κάτι καλό στο μέλλον. Και αυτό κι αν είναι η καλύτερη «στροφή» στο αστείο!
Πάντως το καλύτερο punch line στην Αθήνα τις προάλλες ήταν το άλλο. Εκεί που είπε ότι θα μας ξανάρθει.
