Το πρώτο, πρώτο τέρας που συνάντησα, δεν το είδα, αλλά το άκουσα.
Ήταν σε ένα δισκάκι 45 στροφών. Κι εκεί άκουγα το παραμύθι : Η Πεντάμορφη και το Τέρας.
Το Τέρας είχε μια φωνή ήταν βαθιά, πλατιά και σκοτεινή, όμως όχι τόσο τρομακτική όσο μπορεί κανείς να φανταστεί.
–Πρέπει να φύγω, είπε κάποια στιγμή στην Πεντάμορφη. –Όταν επιστρέψω, τι θέλεις να σου φέρω;
Εκείνη απαντάει : –Ένα άσπρο τριαντάφυλλο! Αυτό, μέσα στον χειμώνα γιατί άκουγες και τον καιρό και τον άνεμο να λυσσομανάει.
Ένα άσπρο τριαντάφυλλο, επανέλαβε το τέρας και άκουγες έναν κεραυνό να πέφτει και εκεί τέλειωνε η πρώτη πλευρά του δίσκου και έπρεπε να αλλάξεις πλευρά για να συνεχίσει το παραμύθι. Αυτό ακριβώς το σημείο, που ήταν και το αγαπημένο μου, αποκάλυπτε και την καλή καρδιά που είχε το τέρας. Στη β’ πλευρά, στην επιστροφή, έφερνε και το τριαντάφυλλο.
Το δεύτερο τέρας που ‘συνάντησα’ το ζωντάνεψα εγώ.
Ήταν μέσα στο πρώτο παραμύθι που σκαρφίστηκα να πω, εκεί που παίζαμε με παιδιά στην αυλή. Εκείνα κάθισαν στα κάτω σκαλιά της μαρμάρινης σκάλας, μπροστά από το κοράλλι, το ωραίο φυτό και εγώ άρχισα την ιστορία.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα τέρας. Ζούσε στην καμινάδα (τους έδειχνα) και είχε μορφή μαύρου καπνού. Μερικές φορές κάνει την εμφάνισή του – έχετε το νου σας, έλεγα στους φίλους. Είναι ικανό για μύρια όσα κακά, όσα μπορούσα να φανταστώ για να τρομάξω την ομήγυρη.
Τα άλλα τέρατα, τα αληθινά τρομακτικά και φρικτά δεν έχουν την βαριά φωνή εκείνου της Πεντάμορφης, ούτε μοιάζουν με μαύρους καπνούς (αν και ο μαύρος καπνός εμφανίστηκε στο Lost, μην το ξεχνάμε).
Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χαμογελάνε, μας χτυπάνε φιλικά στην πλάτη, έχουν τρόπους (σιγά τους τρόπους) κάνουν τέρατα χωρίς καν δεύτερη σκέψη και μερικές φορές πάνε και κρύβονται μέσα μας. Τα ξέρουμε όλοι.
Με κάποιο τρόπο, τα ξορκίζουμε. Ίσως γιατί κι αυτά φοβούνται τις ιστορίες μας.
Κι εκεί μπαίνουν μπροστά, ασπίδα μας, τα τέρατα του σινεμά. Τέρατα της οθόνης.
Τέτοια, παράξενα και μυστηριώδη κινηματογραφικά πλάσματα έρχονται στο μεγάλο αφιέρωμα του φετινού 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης – Με τίτλο : Εμείς, το τέρας./ We, The Monster
Το αφιέρωμα επιμελείται ως guest curator o Κάρλο Σατριάν, πρώην Καλλιτεχνικός Διευθυντής των κινηματογραφικών φεστιβάλ του Βερολίνου και του Λοκάρνο. Και ιδού τι περιλαμβάνει το αφιέρωμα :
⇨ 22 αριστουργήματα του παγκόσμιου σινεμά.
⇨ Την έκθεση με τίτλο «We, the Monster» με έργα των Μαλβίνας Παναγιωτίδη και Δαυίδ Σαμπεθάι.
⇨ Μια ειδική δίγλωσση έκδοση του Φεστιβάλ με κείμενα και αναλύσεις από θεωρητικούς του σινεμά, κοινωνιολόγους και δημοσιογράφους.
Αν μού δοθεί η ευκαιρία πάντως, θα τους πω για το τέρας της καμινάδας. Χε χε! Μην περιμένετε τον Άη Βασίλη.
Τρόμαξες; – Το ένα από τα τρία σποτ του Φεστιβάλ. Σκηνοθεσία Μένης Τσιλιανίδου.