Ταινία που μ’ άρεσε: Anora του Sean Baker.
Πώς θα ήταν η Pretty Woman αν ήταν αληθινή και η Σταχτοπούτα αν δούλευε και μετά τα μεσάνυχτα.
H Anora (που θέλει να την λέμε Any) ξέρει πώς ακριβώς θα ήταν. Έμαθε το παραμύθι και από την καλή και από την ανάποδη. Βασικά προς την ανάποδη, που φαινόταν άλλωστε εξ’ αρχής, ότι προς τα εκεί πάει.
Σεξεργάτρια σε κλαμπ η Any, γνωρίζει στη δουλειά νεαρό που την γουστάρει και πέρα από το λαπ-ντανς. Ο συγκεκριμένος (Βάνια) τυγχάνει να είναι γόνος πάμπλουτων ολιγαρχών σε διακοπές στη Νέα Υόρκη και το χρήμα δεν κρύβεται όπως αντιλαμβάνεται και η μικρή όταν την καλεί στο σπίτι. Όλο και πιο πολύ γουστάρει ο τζούνιορ, τόσο που της ζητάει να την νοικιάσει (!) για μια εβδομάδα να περάσουν φίνα, να παρτάρουν και τα ρέστα. Οκ λέει η Άνι, άλλωστε θα πληρωθεί.
Εκεί που το γλεντάνε στο Λας Βέγκας, έχει ο νέος την τρελή ιδέα να παντρευτούν.
Συμβαίνουν αυτά στο Βέγκας. Και το κάνουν. Και το ευχάριστο νέο φτάνει και στ’ αυτιά των γονέων που δεν το βρίσκουν τόσο ευχάριστο. Και τρέχει το στόρι στη συνέχεια με Αρμένιους bodyguard, κηδεμόνες, κυνηγητό, Ταραντινισμούς και τσαμπουκάδες σε comedy mode και ωραίες,πάντα, ερμηνείες.
Με λίγο ‘τσίμπημα’ στο edit το Anora θα ήταν τζάμι. Αλλά έτσι κι αλλιώς ο Sean Baker (που είχε κάνει και το πολύ καλό επίσης Florida Project) τσίμπησε Xρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Και από εμένα έχει χειροκρότημα και μπράβο και ειδική μνεία στην τελευταία σκηνή. Γιατί – να τα ξαναλέμε, χρειάζεται; – μην περιμένεις να σωθείς από κανέναν πλούσιο, άρχοντα, πολιτικό, μεγιστάνα…Ο ένας τον άλλον έχουμε, αυτό μόνο. Θα στο πει, αν την τύχει και την πετύχεις πουθενά και η αληθινή Pretty Woman.
