Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια, είδα δελφίνια. Μικρά. Έκαναν αυτή την αψίδα- βουτιά που κάνουν τα δελφίνια. Βγήκαν αμέσως τα κινητά και περίμεναν την επόμενη εμφάνιση.
Πιο κάτω κι ενώ μιλάω για τα δελφίνια στο τηλέφωνο περπατώντας, πετάγεται ένας περαστικός που ακούει και διορθώνει: – δεν ήταν δελφίνια, τόνοι ήταν. Θα ξέρει, είπα. Πιο κάτω, αρκετά πιο κάτω, ακόμη στην παραλιακή, παρατηρώ κι άλλη κίνηση μεσ’ το νερό. Από πάνω γλάροι. Αυτά, ναι, αυτά είναι τόνοι, τα διακρίνω. Τα άλλα όμως ήταν δελφίνια. Σε φεστιβαλική εμφάνιση στον Θερμαϊκό.
Σε άλλη θαλασσινή σημείωση – με τον Όλυμπο που αχνοφαινόταν κάποιες φορές στο βάθος, τώρα δεν έπιασα επαφή. Υποθέτω πως το βουνό θα ήταν στη θέση του. Μην είσαι σίγουρη – (λέω στον εαυτό μου) – μπορεί να πήρε τους θεούς του και να την έκανε. Ποιος θα τον κατηγορούσε.
Από τον Όλυμπο στο Ολύμπιον,
… με τα καινούργια, άνετα καθίσματα, πίσω στις αίθουσες, πίσω στις ιστορίες. Αρχίζω από το τέλος. Τελετή λήξης του Φεστιβάλ. The End , η ταινία του Joshua Oppenheimer. The End το μιούζικαλ.
Μετά την οικολογική καταστροφή του κόσμου, σε ένα καταφύγιο, μια οικογένεια. Tilda Swinton, Michael Shannon, George McKay οι πρωταγωνιστές.
Κάτω από τη γη, ένα σπίτι, θαλπωρή και μυστικά. Εμείς και όχι οι άλλοι. Οι ξένοι, οι εισβολείς, οι εχθροί. Χορεύοντας και τραγουδώντας στο τέλος της ανθρωπότητας. Παράξενο, πολιτικό, πικρό, όμορφο. Ένα νεύμα σε όσους πιστεύουν ότι ο κόσμος θα τελειώσει με μια θεόρατη έκρηξη ή θα σβήσει όπως το κερί που λειώνει. Θα τελειώσει με ένα μιούζικαλ. Και με ψέματα.
Πήγε το μυαλό μου στον Δρόμο του Κόρμακ Μακάθρι (ταινία από τον Τζον Χίλκοουτ). Εγώ τι; Θα έπαιρνα τους δρόμους; Ή θα κρυβόμουν στο καταφύγιο; Τους δρόμους. Μπορεί και να’ φτανα ως τον Όλυμπο.
Ωραία επιλογή του Φεστιβάλ, ωραία ταινία.
‘Κλείσιμο’ δύσκολο, αποχωρισμού. Στα σκοτεινά, στην αίθουσα ξεκίνησε να παίζει το My Way … όλοι καταλαβαίνουμε γιατί…και ενώ συνέχιζε το τραγούδι, άναψε στην οθόνη μια φωτογραφία του Κυρ-Γιάννη. Καθισμένος ανάμεσα στα αμπέλια του, μας κοιτάζει, σαν κάτι να μας λέει, τον ακούμε, δεν ακούγεται τίποτε άλλο στην αίθουσα, παρά μόνο η φωνή του Πολ Άνκα στο τραγούδι. He did it his way.
Χειροκρότημα. Απώλεια. Λείπουν οι άνθρωποι που θα έκαναν τον κόσμο καλύτερο. Ξέρεις, θα πω κάποια στιγμή στο μέλλον (όσο κρατήσει αυτό και όπου μας βγάλει) ξέρεις, τον Γιάννη Μπουτάρη τον είχα γνωρίσει από κοντά. Ήταν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τότε και τότε και τότε.
Μετά, ξεκίνησε η προβολή. To The End που θα βγει στα σινεμά από την weird wave. Λίγο πριν ξεκινήσει η ταινία, στην ελληνική της πρεμιέρα, είπε λίγα λόγια ο σκηνοθέτης, ο Joshua Oppenheimer που βρέθηκε κι αυτός στη Θεσσαλονίκη του Φεστιβάλ.
Το θέμα της ταινίας γίνεται εντελώς επίκαιρο στην τραγική συνθήκη την οποία διανύουμε- είπε. Με τρόμο υποδέχομαι τη νέα αυτή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, τόσο ως Αμερικανός όσο και ως ευρωπαίος πολίτης, αλλά κυρίως ως άνθρωπος. Νιώθω περισσότερη ντροπή από ποτέ για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας. Για το πώς αποτυγχάνουμε να υποδεχτούμε τον “ξένο” και καθετί διαφορετικό, πώς χτίζουμε τείχη για να κρυφτούμε από πίσω τους, αλλά και για να εξοντώσουμε όσους βρίσκονται από την απέναντι πλευρά». Καλά τα είπε κι ωραία ταινία έκανε.
Το σενάριο συνυπογράφουν οι Τζόσουα Οπενχάιμερ και Ράσμους Χάιστερμπεργκ, ενώ τα τραγούδια έγραψαν οι Τζόσουα Σμιντ (μουσική) και Τζόσουα Οπενχάιμερ (στίχοι).
