Τον φαντάζομαι στο σπίτι να βλέπει την ταινία. Αραχτός στον καναπέ, σταυροπόδι, με ένα κρασί στο χέρι, κάπου κάπου μια ρουφηξιά από τσιγάρο (ίσως και όχι).
Χαμογελάει κάτω από το μουστάκι του, αυτό το γκρίζο όσο είναι. Αλλά σκάει χαμόγελο, το βλέπεις. Σκέφτεται, μπορεί και να το λέει, εκεί με το κρασί. Ωραίος ο πιτσιρικάς. Καλά με κάνει. Εγώ στα 60ς. O Timothée Chalamet σήμερα.
Έτσι ήταν, κι αλλιώς. Α Complete Unknown και The Times They Are- A-Changing, αλλά μερικά πράγματα μένουν ίδια.
Κάποιος του λέει, πως ο νέος, ως Dylan πάει και για Όσκαρ, είναι υποψήφιος και ως Complete Unknown. Δεν τον νοιάζουν όμως αυτά, τον δικό μας. Βραβεία και τα ρέστα.
Μια γουλιά κρασί κι αλλάζει πόδι.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι ο Willie Nelson για το φετινό Outlaw Festival που γιορτάζει και τα 10 χρόνια του.
Μέσα- λέει ο δικός μας. Σημειώνει σε ένα χαρτί με κάτι άλλα σημειωμένα. Μάιο ξεκινάμε.
Το ξανασκέφτεται. Και μέχρι τον Μάιο;
Ξαναπιάνει το χαρτί. Έχουμε και λέμε – Η Περιοδεία που δεν Τελειώνει Ποτέ, κεφάλαιο Rough and Rowdy Ways συνεχίζεται. Μεσοδυτικές Πολιτείες, Μάρτιος, Απρίλιος.
Κι αυτός, ο νεαρός του εαυτός ο Chalamet τού άνοιξε την όρεξη, να βγει στους δρόμους – και πολύ άργησε. Ι love Bob.
Και δες. Ο James Mangold έκανε σπουδαία ταινία.
Και αν το να ζωντανεύεις μια εποχή, τις περισσότερες φορές το πετυχαίνουν εξαιρετικά στο αμερικανικό σινεμά (εδώ, τα 60ς), το να καταφέρνεις να πιάνεις το πνεύμα του Dylan – την ψυχοσύνθεση του και τις πτυχές του χαρακτήρα του, στα πρώτα βήματά του, όταν φτάνει στη Νέα Υόρκη μέχρι την καταλυτική θρυλική στιγμή που βάζει ηλεκτρισμό στο Φολκ Φεστιβάλ του Newport, ενώ δεν ακολουθεί τίποτε άλλο παρά την μούσα του – εκεί είναι που ο Mangold κάνει την υπέρβαση. Έχοντας επιλέξει να έχει μαζί του τον καλύτερο μάλλον νεαρό Dylan που θα μπορούσε να βρει. Θα συμφωνεί, πιστεύω και ο Μεγάλος.
