Θεός, άρχοντας, μύστης, προφήτης, σαμάνος, πολύ groovy τύπος, τύπου άλλου πλανήτη, αλλά δικού μας. West coast magic. Ο Kamasi Washington, επιτέλους – ξανα/ήρθε.
Αν και άργησε να βγει στη σκηνή προχτές. Μια ώρα και παραπάνω, από εκείνη που έγραφε το εισιτήριο, γιατί πάλευε, είπε, με το σαξόφωνο που τού έκανε νερά. Μετά όλα κύλησαν νεράκι. Ποταμός, τζαζ χείμαρρος.
Μπήκαμε με ορμή στην περιπέτεια με μαγικούς ήχους, κεραυνούς και λιτανείες. Είχαμε μπροστά μας τους finest της Δυτικής Ακτής, πρωταγωνιστές της τζαζ επικαιρότητας. Ατρόμητοι – με το Fearless Movement – το πέμπτο άλμπουμ του αρχηγού σε γκρο-πλαν, σε πλήρη ανάλυση, σε φαντασμαγορική ροή.
Από το Lesanu ως το Prologue του Astor Piazzolla, του αγαπημένου του συνθέτη- μας το παρουσίασε στο φινάλε ο Kamasi. Το Computer Love, το Visionary, το Get Lit (εμπλεκόμενος στην σύνθεση ο George Clinton) και το funk πνεύμα αλώνιζε στο Θέατρο όλη την ώρα. Αλλά και το πιανάκι της κόρης του, εκεί που το πιτσιρίκι μια μέρα εκεί που ξυπνούσε, χαράματα ανακάλυψε πρώτη φορά ότι μπορούσε να υποτάξει το πιάνο και να παίξει τις ίδιες νότες…και μπαμ– νάτο, εκεί γεννήθηκε το κομμάτι του μπαμπά, το Asha the First. Όλα είναι μουσική ακόμη και πριν από τον πρώτο καφέ της ημέρας.
Ακόμη και από το μανίκι,
που τίναζε κάθε τόσο, φαρδύ και άνετο στην χρυσοποίκιλτη κελεμπία, ξεχύνονταν ήχοι, τζαζ μυσταγωγία, εκρήξεις ρυθμών – κατεβάσματα από την cosmic jazz στην groovy μεγάλη περιοχή με το φαντεζί παιχνίδι που η ομάδα ‘κατέχει’ και μοιράζει εντυπώσεις για να κρατήσουμε ως την επόμενη φορά.
Συντροφική cosmic jazz, με συναίσθημα – togetherness –
αγάπη σε έναν καταρρακωμένο κόσμο, καθαρός αέρας. Τέτοια αίσθηση. Η εκφραστικότητα της Patrice Quinn στο Lines in the Sand. Η βελουδένια made για αποπλάνηση γοητεία στο Together του Ryan Porter – ‘soulman No1’. Αυτός ο τύπος ο DJ Battlecat, ιστορία ολόκληρη στα πικάπ (αλλά και την παραγωγή) και εγγύηση για ταραγμένες καταστάσεις από τις ρίζες του beat και βάλε.
Ένας μεγάλος μάστορας στα πλήκτρα, κυρίες και κύριοι ο Brandon Coleman (αναζητείστε το άλμπουμ του Interstellar Black Space από την Brainfeeder), πάσα στον ντράμερ – πίσω δεξιά αφ’ υψηλού ο Τony Austin από τους βασικούς κινητήρες του West Coast Get Down – όλοι τους άλλωστε παράλληλα μέλη της κολεκτίβας. O Joshua Crumbly στο μπάσο, στο κέντρο, ακριβώς πίσω, πάνω από Kamasi μας στέλνει με το solo του σε μια trance ψυχεδέλεια με σταθερή ξενάγηση στον πλανήτη cool που βρισκόμαστε ήδη. Και ενώ παρακολουθούμε τον σπουδαίο Rickey Washington – σαξόφωνο κι αυτός και φλάουτο- είναι ο μπαμπάς του Kamasi- σε μια εμφάνιση αγέρωχη, συναρπαστική.
Κάθε τόσο ο Kamasi επεσήμαινε την αξία των συμπαικτών του – πράγμα που φαινόταν – μονάδες ξεχωριστές ο καθένας, με δικό του έργο και άλμπουμ και πορεία.
Και όσο πιο τεχνικό και ευφάνταστο ίσως από την προηγούμενη φορά ήταν το προχθεσινό, σαν show από τον Kamasi και την παρέα – ο χώρος το μεγάλο και ψυχρό – πώς να το κάνουμε;- Christmas Theatre κρατούσε – φανερά και το νοιώσαμε όλοι, τους τόνους χαμηλούς. Και ήταν κρίμα, γιατί ήταν και η τελευταία συναυλία της περιοδείας τους και θέλαμε να το γιορτάσουμε όλοι μαζί.
