Κουίζ, ή ας το πούμε έτσι :
Πώς και βρέθηκα στο Trenton του New Jersey ;
α) είχα πληροφορίες για secret gig του Bruce.
β) ακολουθούσα την γραμμή Mason – Dixon με Πιντσονική ευλάβεια.
γ) πάντα είχα πάντα την περιέργεια να δω πού γεννήθηκε ο Jay-Z.
δ) στην μελέτη μου των serial killer, ο Anthony Balaam γνωστός ως ο Στραγγαλιστής του Trenton έχει ολόκληρο κεφάλαιο.
ε) είχα χαθεί στην Πολιτεία των Κήπων όπως άλλωστε είναι γνωστό το New Jersey.
στ) για κανέναν από τους παραπάνω λόγους.
Η απάντηση στο τέλος. Στην αρχή οι Κήποι, τα γλυπτά και ο παράξενος κόσμος του Seward Johnson.
Ανθισμένα παρτέρια, καταπράσινοι λόφοι, πρασιές, σιντριβάνια, κρυφές σκιερές γωνιές, περιβόλια το ένα δίπλα στο άλλο.
Σπαρμένα όλα αυτά με γλυπτά, σε ανθρώπινες διαστάσεις, σε γιγάντιες κατασκευές ή και σε λιλιπούτεια μπρούτζινα πλάσματα. Ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, τις ακτίνες του δειλινού που τα φώτιζαν ή τα έκρυβαν, ξεπετάγονταν μπροστά μου και μού πάγωναν το αίμα. Έπεφτε και μια δροσιά ανάμεσα στις φυλλωσιές και εύκολο ήταν να χαθείς έτσι και ξέφευγες λίγο από το μονοπάτι. Το οποίο το είχα χάσει από τα πρώτα μέτρα της περιπλάνησης.
Υπερπαραγωγή.
Ο Seward Johnson – της γνωστής οικογενείας Johnson & Johnson (όχι πια δάκρυα) – εγγονός του Robert Wood Johnson I, ενός από τα αδέλφια που ίδρυσαν την εταιρία και πρώτος ξάδελφος του Michael Douglas, αν μιλάμε για οικογενειακούς δεσμούς… Αυτός ο ο καλλιτέχνης λοιπόν οργάνωσε ολόκληρο σκηνικό για λάτρεις της φύσης και της τέχνης, των λουλουδιών και του κιτς, της park life και της ζωής στο Trenton, που άλλωστε είναι και η πρωτεύουσα της Πολιτείας του Νew Jersey και για ένα μικρό διάστημα, από την 1η Νοεμβρίου ως τις 24 Δεκεμβρίου του 1784 υπήρξε πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών. Οπότε – ένα πάρκο με γλυπτά – Grounds For Sculpture τού αξίζει, αν μη τι άλλο. Εκδηλώσεις και συνεστιάσεις, εκδρομές και ολοήμερο πέρα-δώθε προσφέρονται στον επισκέπτη, για να μπορέσει έστω για λίγο να ξεφύγει από την πρέσα του συστήματος.
Έτσι …πέρασα να μάθω το μυστικό που ήθελε να μου ψιθυρίσει η κυρία με την ομπρέλα.
Κάθισα για λίγο για μια ανάσα με την ευχάριστη συντροφιά που απολάμβανε τους κήπους. Δεν είχαν, όπως φάνηκε πρόβλημα με την αδιακρισία μου.
Περπάτησα στις μύτες των ποδιών
ώστε να μην ξυπνήσω τον κοιμισμένο με την εφημερίδα στο παγκάκι. Πρέπει να σέβεσαι την ηρεμία του ανθρώπου.
Άφησα το ζευγάρι που ήταν ξαπλωμένο αγκαλιά στην ησυχία του
Γονάτισα να αγναντέψω τη λίμνη με τις πάπιες, μαζί με τον τύπο που άραζε εκεί, χωρίς να θέλω να τον τραβήξω από τις σκέψεις του.
… Το έργο έχει τίτλο, Double Check : The Survivor
Είχε τοποθετηθεί το 1982 στο Μανχάταν – ένας μπρούτζινος μπίζνεσμαν της Wall Street που διπλοτσεκάρει τα χαρτιά του πριν μπει στο κτίριο βουτηγμένος σε έννοιες εκατομμυρίων δολαρίων, στην αμερικανική ψύχωση και σε ατέρμονες σκέψεις επιβολής. Έτσι ήταν. Μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου όταν όλες εκείνες οι σκέψεις του, ο ίδιος ολόκληρος και το Μανχάταν μαζί σκεπάστηκαν από σκόνη. Ο μπρούτζινος μπίζνεσμαν έμεινε εκεί κοκκαλωμένος μέσα στην καταστροφή και στα ερείπια, θλιβερό ενθύμιο ενός κόσμου που δεν βάζει μυαλό. Τον συνάντησα κι αυτόν εκείνη τη μέρα.
Την Marylin Monroe την είχα συναντήσει στο Palm Springs,
που, αν το σκεφτείς δεν θα είχε καμία τύχη σήμερα με την φούστα της να ανεμίζει κόντρα σε woke ανέμους.
Μετά πήγα και κάθισα εκεί που έπαιζε η μπάντα. Τους άκουσα σε έναν be-bop πυρετό να το γλεντάνε με την ψυχή τους, έτοιμοι να γκρεμίσουν τη νύχτα για να συναντήσουν τον Bird, να φύγουν μαζί και όπου τους βγάλει.
Είχε ζεστάνει κάπως καθώς έπεφτε ο ήλιος και μείναμε για ακόμη λίγο κοντά στη λίμνη με τα ψάρια. Μπροστά, στην είσοδο, αφού προσπερνούσες τον ζωγράφο που είχε στήσει καβαλέτο μεσ’ την μέση.
Είχε ησυχία. Ο καφές ήταν καλός. Μας κέρασαν και ποπ-κορν.
Α, ναι – και η απάντηση στο κουίζ είναι το : στ) για κανέναν από τους παραπάνω λόγους. 😉
