Μετά τις πρώτες κοπιαστικές ανάσες και κάμποσο νερό πάνω στο κεφάλι, συνειδητοποιώ πως είναι κατά κάποιο τρόπο εφικτό, στα όρια δηλαδή, σιγά σιγά και με στάσεις εκεί που στάζει και καταβρέχει, κάπως έτσι – να κάνουμε μια γύρα, όχι μεγάλη, όσο αντέχει ο άνθρωπος, στο Palm Springs όπου είχαμε φτάσει, πανηγυρικά, θεαματικά, περίφημα, ντάλα μεσημέρι.
Έκαιγε ο δρόμος, έγερναν οι φοίνικες, τσουρούφλιζαν οι πέτρες, πόναγαν οι κάκτοι. Μέσα στην έρημο είσαι. Ναι, αλλά όαση. Και vintage λάμψη στη σκιά. Λειώνω.
Εκεί στην παραζάλη, να σου μια Marylin.
Ω, τι βλέπω; Την βλέπω κι εγώ. Πίσω της γιγάντιοι κάκτοι, ατρόμητη, γίγαντας κι εκείνη. Δίπλα της εγώ, ίσαμε χαμηλά στην γάμπα της. Περίφημα – και γρήγορα γιατί δεν φυσάει, δεν κουνιέται φύλλο, μόνο η φούστα της Marylin, παγωμένη σ’ εκείνον τον αέρα.
-Μερικοί το προτιμούν καυτό… Μην λες τέτοιες κουβέντες τώρα. Άλλωστε είναι η κλασική πόζα από το Επτά Χρόνια Φαγούρας (1955)
Αλλά …έχουν προβλήματα εκεί στο Palm Springs.
Θέλουν την Μέριλιν και δεν την θέλουν.
Άλλοι την θέλουν, άλλοι δεν την θέλουν, άλλοι δεν έχουν αποφασίσει αν την θέλουν ή δεν την θέλουν. Οι τουρίστες την θέλουν, αλλά δεν τους πειράζει να την θέλουν και λίγο πιο πέρα. Το Μουσείο Τέχνης του Palm Springs δεν την πολύ-θέλει γιατί του κρύβει την είσοδο, του κλέβει την εντύπωση, αλλά και λίγο μπορεί να την θέλει γιατί φέρνει κόσμο στην πόρτα του. Καθόλου δεν την θέλουν εκείνοι που την βλέπουν σεξιστικό κατασκεύασμα, απομεινάρι εποχής πατριαρχικής καταπίεσης. Επιπροσθέτως, μήπως είναι και λίγο κιτς; Τι εννοείτε;
Στα νεότερα τώρα
φαίνεται πως συμφώνησαν πάνω κάτω, όλες οι πλευρές να μεταφερθεί η Marylin σε άλλο σημείο, στο Πάρκο Downtown. Με την ευκαιρία να γίνει και μια συντήρηση και να λάμψει η σταρ – ύφους 8 μέτρων – Forever Marilyn, το γλυπτό του Seward Johnson,
Ας είναι καλά εκεί που είναι το πνεύμα της Marylin, σαν σήμερα που γράφω (4 Αυγούστου) του 1962 αποχαιρέτησε τον μάταιο κόσμο. Ας μην έχει την ζέστη του Palm Springs και ας είναι καλύτερα τα πράγματα για τις γυναίκες.
Ο Γιώργος Χρονάς έχει γράψει ένα ωραίο ποίημα για την Marylin.
ΩΔΗ ΣΤΗ ΜΑΙΡΙΛΙΝ ΜΟΝΡΟΕ
Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου όλους τους κρατήρες
των ηφαιστείων της γης, την ευλογιά των λιμενεργατών της Νέας Υόρκης
Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τους ευνούχους του νέου
αυτοκράτορα, τη φωνή των γερανών του Ίβυκου
Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τη μάνα μου την Έθελ
-Έθελ την έλεγαν;- τον τελευταίο εραστή μου που σκοτώθηκε πάνω σε μοτοσικλέτα στο Σικάγο
Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου την μέθεξη της τζαζ
του ροκ εντ ρολ, του χασίς και των βαρβιτουρικών
Ζωγραφίστε πάνω στο σώμα μου τις ονειρώξεις
των ομοφυλοφίλων του Κίνσεϋ και των ιερόδουλων της Νέας Υόρκης
Χαράξτε πάνω στο σώμα μου εκείνη την κυρία
στην τηλεόραση να λέει: τα μανιτάρια του Θιβέτ προτιμώνται
για το γεύμα της Τετάρτης
Χαράξτε πάνω στο σώμα μου τη φωνή μου σε δίσκο 78 στροφών
να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο των Ηνωμένων Πολιτειών
Έπειτα κυκλοφορήστε νύχτα τη μορφή μου σε σεντς
σε χαρτιά τουαλέτας
σε σχολικά τετράδια
και σε φτηνά εσώρουχα.
Αυτά είπε εκείνο το πρωί η Μαίριλιν Μονόε
μπαίνοντας στα WC της Νέας Υόρκης
κρατώντας στα χέρια της τη μήτρα της
τις ψεύτικες βλεφαρίδες της και το κεφάλι της.
~ (από Τα αρχαία βρέφη, εκδ. Οδός Πανός , 1983)
