Κοιτούσα τον ουρανό τις προάλλες για κάμποση ώρα, είχε ξαστεριά. Τώρα έχεις και αυτή την εφαρμογή στο κινητό που σου λέει τι βλέπεις εκεί πάνω. Αν αυτό είναι η Κασσιόπη ή είναι Ανδρομέδα, οι Δίδυμοι, ο Ωρίων, ο Πήγασος…
Είχα κατεβάσει την εφαρμογή, αλλά την έσβησα. Ας μην τα ξέρω όλα. Καλύτερα να υποθέτω. Ή να μην υποθέτω. Ας μη μου λέει το κινητό τι βλέπω στον ουρανό.
Τα αστέρια, τους ήλιους που βλέπω και τους άπειρους ήλιους που υπάρχουν εκεί έξω άπιαστους από το μάτι, τους πλανήτες γύρω τους αόρατους στις αχανείς τους αποστάσεις και στα έτη φωτός.
Κάπου εκεί θα υπάρχει ζωή.
Ποιος μπορεί να πιστεύει πως είμαστε μοναδικοί, τόσο ξεχωριστοί, μόνοι στο σύμπαν; Εκεί που κατοικούν μακρινοί άγνωστοι ‘συγγενείς’ – κρυμμένοι ίσως (παίζει κι αυτό) σε X-Files και top secret έγγραφα. Και κάποιοι ξέρουν κάποιους που ξέρουν κάποιους άλλους που τους έχουν δει. Τους έχει δει κι ένας φίλος, δεν μπορώ να πω περισσότερα.
Και τυχαία πέφτω πάνω σε αυτό: The Martian Chronicles του Ray Bradbury.
Στα Χρονικά του Άρη (εκδ. Άγρα) και σε ένα αφιέρωμα στο βιβλίο για τα 75 χρόνια που συμπληρώθηκαν μόλις (στις 4 Μάϊου) από την έκδοσή του, το 1950. Με την υπογραφή του Sam Weller, συγγραφέα και βιογράφου του Bradbury (The Bradbury Chronicles: The Life of Ray Bradbury (Harper Perennial, 2006) και Listen to the Echoes: The Ray Bradbury Interviews (Hat and Beard Press, 2017).
Τα Χρονικά – οι ιστορίες του βιβλίου – βάζουν ουσιαστικά το όνομα του Bradbury στους λογοτεχνικούς κύκλους και την επιστημονική φαντασία επίσημα στα λογοτεχνικά είδη. Δεν θα είναι πια ιστορίες για μικρά παιδιά. Τα θέματά τους είναι ανθρώπινα και σοβαρά. Με την ηχώ της εποχής, όπως τότε ερχόταν από το μέλλον.
Ο Ziggy Stardust ετοιμάζεται να πετάξει με τους Spiders from Mars.
Ο David Bowie από νωρίς κρυμμένος πίσω από τον καναπέ του σαλονιού παρακολουθεί κλεφτά στην τηλεόραση σειρές επιστημονικής φαντασίας. Οι Αρειανοί περνάνε με τιμές και δόξες στην pop κουλτούρα. Αναζητώντας τον Starman.
Τα Χρονικά του Άρη άλλαξαν την κριτική άποψη για την επιστημονική φαντασία, αλλά, κατά ειρωνικό τρόπο, ο συγγραφέας του βιβλίου δεν θεώρησε ότι το έργο ταίριαζε στο είδος. Η επιστημονική φαντασία είναι η τέχνη του εφικτού, μου είπε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια των χρόνων που συνεργαστήκαμε. Η φαντασία είναι η τέχνη του αδύνατου. – γράφει ο Sam Weller.
Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Science Fiction και το Fantasy όλο και λεπταίνει. Μερικές φορές όχι για καλό λόγο.
Ξεφυλλίζω ξανά το θρυλικό Fahrenheit 451 του Bradbury – Όπου κάπου στο μέλλον σε μια δυστοπική εποχή, τα βιβλία είναι απαγορευμένα. Άνθρωποι του καθεστώτος μπαίνουν σε βιβλιοθήκες ή όπου αλλού βρίσκουν βιβλία, βάζουν φωτιά και τα καίνε. Τα βιβλία προκαλούν σκέψη, προκαλούν αμφισβήτηση, πρέπει να καούν. Φαρενάιτ 451, εκδόσεις Άγρα.
