Έχω μια λίστα στο μυαλό μου (θα την κάνω την λίστα) με όλους εκείνους τους λόγους που αγαπάω τον Φοίβο. Ξεκινάει από παλιά, μεγαλώνει ταχύτατα. Στην Ταράτσα του Φοίβου προχτές στο Άλσος, συμπλήρωσα κι άλλα.
Ο Φοίβος δίνει βάρος και βάθος στη στιγμή και στην πιο ανάλαφρή της όψη της, κάνει την ξενοιασιά σύμμαχο της ενσυναίσθησης, έχει την τέχνη να συνδέει μαεστρικά την ανάμνηση με το παρόν. Τα Αναψυκτήρια, την παλιά, καλή επιθεώρηση, τα Παιδιά του Άλσους Παγκρατίου με το Πεδίο του Άρεως, με λόγο σημερινό, σπαρταριστό,’ δικό μας’. Σα να παίζει τρελό φλιπεράκι. Και ροκενρόλ.
Και να ανατρέπει και να γυρίζει πίσω και να λέει τα πράγματα όπως είναι και να κυκλοφορεί ανάμεσά μας, στην πλατεία.
Και να τραγουδάει τον Καθρέφτη. Και να συγκινεί πολύ. Και να γελάμε – πολύ! Και να λέω μέσα μου – και στο Μιχάλη δίπλα – θα ξανάρθουμε, έτσι;
Η ομάδα πετάει: Το μεγάλο κεφάλαιο της κωμωδίας που ακούει στο όνομα Θανάσης Αλευράς. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη σε μεγάλα κέφια, το νέο αίμα ο Πάνος Παπαδόπουλος (που τον είδα πέρσι και τον χειροκρότησα στο Περιμένοντας τον Γκοντό του Θωμά Μοσχόπουλου) Νεφέλη Φασούλη που εξελίσσεται με άλματα, απολαυστική – δυνατό τιμ, εκλεκτές προσωπικότητες. Η μπάντα του Φοίβου, μουσικοί ένας κι ένας, κι ένα ‘σώμα’ δυνατό, άνετο, εκρηκτικό – τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Στο σημείο αυτό, οι αδυναμίες μας δεν κρύβονται και μπαίνουν στο πλάνο – ΧΑΤΖΗΦΡΑΓΚΕΤΑ με τ’ όνομα – με τα ονόματα δηλαδή – Βαγγέλης Χατζηγιάννης. Πάνος Φραγκιαδάκης. Αυθεντικοί και κουλ και δικά μας παιδιά, με χιούμορ και ουσία – μα και φροϋδικά – και θα το πω κι αυτό – με τον Φοίβο, πολύ ταιριάζουν.
Στην παρέα του Άλσους προχτές, ο Θέμος Σκανδάμης, με αέρα σκηνής και φίνας τραγουδοποιίας βρήκε στην Ταράτσα τη δική του θαυμάσια θέση…ήρθαν και οι πίτσες μετά – ξέρετε.
Αυτό να λέγεται- αλλά και το άλλο επίσης.
Στο καλησπέρα επάνω, ο έτερος της γειτονιάς του Φοίβου – Καλλιθεώτης κι αυτός, ο Μιχάλης Μαθιουδάκης που έχει και βάρκα και σερφάρει στο stand up comedy με ανοιχτά πανιά. Η Καλλιθέα σκοράρει. Το Παγκράτι στηρίζει δυνατά.
Κι εγώ στο μεταξύ, καθώς περνάει η ώρα, κι ανάμεσα στα νούμερα και στα τραγούδια του Φοίβου, πιάνω το μυαλό μου να φεύγει μια στιγμή σε καλοκαιρινά αναψυκτήρια με γρανίτα φράουλα που μού ‘παιρνε ο πατέρας και η μάνα και σε εκείνη τη φορά που είχαμε πάει θέατρο και είχε πάρει ο πατέρας εισιτήρια, πρώτη σειρά μπροστά- μπροστά και βγήκαν οι χορευτές κι οι ηθοποιοί με πρόσωπα βαμμένα – κι εγώ τότε τρόμαξα που τους είδα και έβαλα τα κλάματα και είχα φοβηθεί τόσο που με πήραν οι δικοί μου και είδαμε την υπόλοιπη παράσταση από την σειρά την τελευταία. Η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία.
Και κάθε φορά το λέω, αλλά τι να κάνω;-αφού έτσι είναι – είναι ο καλύτερος Φοίβος – μάλλον ως την επόμενη φορά.
~Ταράτσα του Φοίβου = Καλοκαίρι/στο Άλσος Κάθε Τετάρτη ως τις 6 Αυγούστου.
