Viva La Revolution και – σπόιλερ – έτσι θα κλείσω και το κομμάτι.
Πάνω στην ώρα – ούτε ραντεβού να είχε. Το One Battle After Another, η ταινία του Paul Thomas Anderson, με την εποχή (τώρα) που, αν δεν έχεις το νου σου και δεν αγωνίζεσαι για δίκαια και κεκτημένα, για τη λογική και την ανθρωπιά, βρίσκεσαι κολλημένος στον τοίχο, σού τραβάνε το χαλί, θα σε τρελάνουν. Kαθώς το σύστημα, η εξουσία και οι παρέες τους χορεύουν με την καταπίεση, την παράνοια, τον ρατσισμό, τα συμφέροντα των λίγων και άλλα τέτοια. Στην Αμερική του Τραμπ το ζούνε πολύ συγκεκριμένα.
Το βιβλίο του Thomas Pynchon στο οποίο βασίζεται η ταινία, το Vineland, σπαρταριστό, χαοτικό, υπέροχο, λατρεμένο, τοποθετεί την ιστορία στα 80ς, στα χρόνια του Ρίγκαν, εκεί που η αντι-κουλτούρα των 60ς, οι πρώην χίπις και πάντα αγωνιστές κόντρα στο κατεστημένο βιώνουν πια την άγρια, ‘νέα’ εποχή που τρέχει με ταχύτητα σε μια φάση πολύ χάλια.
Ο Paul Thomas Anderson φέρνει το One Battle After Another στο σήμερα – και η ταινία του κολλάει ανατριχιαστικά σχεδόν πάνω στις παρανοϊκές μέρες που ζούμε. Καταφέρνει να κάνει πολιτικό μανιφέστο, αντίσταση, κοινωνικό σχόλιο, τρυφερό στόρι, ταινία δράσης, fun με καρδιά και επανάσταση. Respect PTA! Πολύ ρεσπέκτ.
Καταιγιστικό ξεκίνημα:
Μια επαναστατική ομάδα, οι French 75, ρίχνονται σε επιχείρηση απελευθέρωσης μεταναστών που κρατούνται στα σύνορα Ηνωμένων Πολιτειών – Μεξικού. Αρχηγός και μπροστάρισα είναι η Perfidia Beverly Hills (Teyana Taylor), στα εκρηκτικά και τον αντιπερισπασμό ο σύντροφός της Bob Ferguson (Leonardo di Caprio). Η Perfidia δεν αστειεύεται και δεν σηκώνει πολλά-πολλά, το μαθαίνει αυτό, the hard way, o συνταγματάρχης Steven J. Lockjaw (Sean Penn). Από εκείνη τη στιγμή o Lockjaw, ταπεινωμένος από την Perfidia, παθαίνει ψύχωση μαζί της – και αρχίζει το γλέντι. Δεν θα τους αφήσει σε χλωρό κλαρί.
Η επανάσταση στο μεταξύ καλεί την Perfidia και εκείνη απαντάει στο κάλεσμα, ανοίγει την πόρτα και φεύγει ενώ έχει γεννηθεί η κόρη της αφήνοντας πίσω τον Bob επαναστάτη πάντα, αλλά και στοργικό πατέρα.
Δεκαέξι χρόνια αργότερα ο Bob, αγχωμένος, θολωμένος, με ένα joint και στην επανάσταση πιστός, έχει πρώτη του έννοια να προστατεύει την έφηβη Willa (Chase Infinity) – δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά, οι καιροί είναι πονηροί και δεν είναι να εφησυχάζεις. Δίκιο έχει. Ο τρελός εκεί έξω δεν έχει σταματήσει να τους κυνηγάει. Και τα πράγματα γίνονται άγρια, όταν τους εντοπίζει.
Ρατσιστής, εμμονικός, γελοίος, για δέσιμο ο Lockjaw (ένας απίστευτος Sean Penn, παίζει με όλο του το σώμα και κάθε μυ του προσώπου) – κι εκεί αρχίζει άλλο γλέντι και κυνηγητό. Τότε ένα δίκτυο από μέλη των French 75 κινητοποιείται για να βοηθήσει τον Bob (είναι μεγάλος ηθοποιός ο Leonardo, το ξαναδείχνει) και εκεί μπαίνει στο πλάνο ο Σενσέι Sergio St. Carlos (Benicio Del Toro) cool, αποτελεσματικός και κυρίαρχος της κατάστασης.
Ο ρυθμός και η ένταση κρατάνε γερά, η ταινία έχει καρδιά όπως άλλωστε και η μάχη.
Τα κοστούμια και οι γραβάτες στα γραφεία της εξουσίας πλέκουν, στο μεταξύ, τα δικά τους βρώμικα και σκοτεινά σενάρια.
Με άλλα λόγια ο Paul Thomas Anderson έχει πιάσει όλα τα πόστα και τις γωνιές της ιστορίας τόσο πετυχημένα που δεν μας αφήνει χρόνο/χώρο να πούμε για την άψογη κινηματογράφηση και το μάθημα που παραδίδει σε φιγουρατζήδες και άτολμους ταυτόχρονα.
Επιπλέον και μπροστά – μπροστά η μουσική του Jonny Greenwood
μπαίνει στη μάχη ορμητικά, ηγείται σε σκηνές και σε άλλες αφήνει τα τραγούδια να κάνουν τη δουλειά.
The Revolution Will Not Be Televised λέει ο Gil Scott-Heron – ο αγώνας συνεχίζεται. Οne battle after another. Μεγάλη ταινία – Και όπως είπαμε – Viva La Revolution!
