“…Ο Μούτσο έκλεισε με συμπάθεια τα μάτια του, λίγο θλιμμένος. “Υποθέτω πως τέλειωσαν αυτά. Ζούμε σ’ ένα νέο κόσμο τώρα, στα χρόνια του Νίξον και μετά θα έρθουν τα χρόνια του Ρίγκαν” .
-“Ποιανού; Του παλιού Ρέιγκαν ; Αδύνατον να βγει ποτέ Πρόεδρος”.
“Ζόιντ σε παρακαλώ, πρόσεχε. Γιατί σε λίγο θα βγουν στην παρανομία τα πάντα, όχι μόνο τα ναρκωτικά, αλλά και η μπύρα, τα τσιγάρα, η ζάχαρη, το αλάτι, το λίπος, ό,τι περάσει από το μυαλό σου, ό,τι είναι δυνατό να ευχαριστεί οποιαδήποτε από τις αισθήσεις σου, γιατί είναι υποχρεωμένοι να τα ελέγχουν όλα αυτά. Και θα το κάνουν”.
“Αστυνόμευση Λίπους”;
“Αστυνόμευση Αρωμάτων, Αστυνόμευση Τηλεόρασης, Αστυνόμευση Μουσικής, Αστυνόμευση του Καλού και Υγιούς Σκατού. Το καλύτερο είναι να τ’ αποκηρύξουμε όλα από τώρα, να ξεκινήσουμε από την αρχή”.
“Τι να πω! Πολύ θα ήθελα να ήταν όλα όπως τότε, που ήσουν ο Κόμης. Θυμάσαι το άσιντ; Θυμάσαι εκείνο το τζάμι στο παράθυρο, κάτω εκεί στη Λαγκούνα, τότε; Θεέ, ήξερα τότε, το ήξερα…”
Έριξαν γύρω μια ματιά. “Α-χα και εγώ ήξερα. Ότι δεν επρόκειτο να πεθάνεις ποτέ. Χα! Δεν είναι ν’ απορείς που χέστηκε η Κυβέρνηση. Πώς να ελέγξουν έναν πληθυσμό που ξέρει ότι δεν θα πεθάνει ποτέ; ¨Οταν αυτό ήτανε πάντα γι’ αυτούς το τελευταίο και μεγαλύτερό τους ατού, όταν νόμιζαν ότι είχαν εξουσία ζωής και θανάτου. Το άσιντ μας έδωσε την όραση των ακτίνων Χ για να βλέπουμε μέσα από όλα αυτά, έπρεπε, επομένως, να μας το πάρουν”.
“Ναι, μα δεν μπορούν να μας πάρουν αυτό που έγινε, αυτό που εμείς έχουμε ανακαλύψει”
“Εύκολα. Απλώς θα μας αφήσουν να ξεχάσουμε. Θα μας δώσουν πολλά να διεκπεραιώσουμε. Θα μας γεμίσουν το κάθε μας λεπτό, θα αποσπούν το μυαλό μας, τι την έχουν την Τηλεόραση και παρ΄ότι με σκοτώνει που τ’ ομολογώ, αυτό γίνεται και με το ροκ΄εν ρολ , άλλος ένας τρόπος για ν’ αποβλακώνουν την προσοχή μας έτσι ώστε η όμορφη σιγουριά που έχουμε ν΄αρχίσει να ξεθωριάζει και μετά από λίγο θα μας πείσουν, ξανά, ότι πρόκειται να πεθάνουμε. Και έτσι θα μας την έχουν ξαναφέρει”.
“Δεν πρόκειται να ξεχάσω”, δήλωσε ο Ζόιντ. “Χέσε τους. Όσο το είχαμε, περνούσαμε ωραία”.
“Και δεν μας συγχώρησαν ποτέ γι’ αυτό”. Ο Μούτσο πήγε στο στέρεο και έβαλε Τα Καλύτερα του Σαμ Κουκ, Πρώτο και Δεύτερο Μέρος και κάθησαν παρέα και άκουγαν, και οι δυο αυτή τη φορά, το κήρυγμα, αυτό που αυτοί ήξεραν και ένιωσαν την καρδιά τους να ευφραίνεται, παρ’ όλο που έξω απλώνονταν αφώτιστες ερημιές, οι αισχρές συναλλαγές, η άκαρδη δύναμη του πωρωμένου κράτους- φρουρίου στο οποίο εξελισσόταν από τότε ακόμα, η ελεύθερη πράσινη Αμερική των παιδικών χρόνων τους.
Από το VINELAND του Thomas Pynchon (εκδ. Χατζηνικολή, μετ. Ανδρέα Β. Βαχλιώτη).
Το βιβλίο του Pynchon κυκλοφόρησε το 1990 και διαβάζεται σα να γράφτηκε ακριβώς για την εποχή μας.
Στο VINELAND βασίζεται η νέα ταινία του Paul Thomas Anderson, One Battle After Another. Και είναι η ταινία που περιμένω πιο πολύ απ’ όλες που έρχονται, να δω. Είναι η δεύτερη ταινία του Anderson, που βασίζεται σε έργο του Pynchon – πρώτη το Inherent Vice .
Σ’ ευχαριστώ Paul Thomas Anderson. Viva la revolución !
Αυτό είναι το πρώτο τρέιλερ:
