Ηλεκτρικό και ηλεκτρισμένο το άκουγα πάντα το Nebraska. Και στις πιο “γυμνές” φολκ στιγμές του, όλο, όπως είναι. Από την πρώτη φορά ως τις προάλλες που το έβαλα στο αμάξι και πηγαίναμε στο δρόμο με τις πρώτες βροχές.
Σαράντα τρία χρόνια από τη “γυμνή” ακουστική κυκλοφορία του, το Nebraska έρχεται με τα τραγούδια ηλεκτρικά, έτσι όπως είχαν ηχογραφηθεί με την μπάντα το ’82 και είχαν μείνει τότε στην άκρη, γιατί ο Bruce προτίμησε την άνευ ηλεκτρισμού «ηλεκτρισμένη» βερσιόν με τα τραγούδια λιτά και απέριττα και φορτισμένα σαν βαριά σύννεφα έτοιμα να ξεσπάσουν σε καταιγίδα.
Κάτω από αυτόν τον βαρύ, μολυβένιο, μοχθηρό ουρανό που έβαζε τους χαρακτήρες των τραγουδιών του, τους καλεί πάλι τώρα.
Ο ίδιος αβάσταχτος ουρανός από πάνω, ο ίδιος άκαρδος κόσμος. Οι μικρές, μεγάλες ιστορίες τους ξετυλίγονται, η μια μετά την άλλη στις λωρίδες του ίδιου σκοτεινού δρόμου. Τους αναγνωρίζεις, τους ξέρεις, τους νοιώθεις, τους είδες στην οθόνη, ίσως και στο TASK προχτές βράδυ, μπορεί να είναι φίλοι και γνωστοί, κάποιοι μπορεί να είσαι εσύ.
Σε ένα μικρό τετρακάναλο φορητό κασετόφωνο, στο σπίτι του, στο Colt Neck του New Jersey έγραψε τα τραγούδια, εκεί πρωτο-ζωντάνεψαν οι ιστορίες των απεγνωσμένων, των τσακισμένων, των άτυχων, που μένουν άνεργοι και δεν βρίσκουν δουλειά, που τους παίρνουν το σπίτι, που χάνουν τα πάντα ώσπου χάνουν και το μυαλό τους και το τέλος της διαδρομής έφτασε, δεν πρόλαβαν να δουν πινακίδα στο δρόμο, γιατί δεν υπάρχει παρά μόνο άβυσσος να σε περιμένει μετά από εκείνη την τρελή βόλτα με το αμάξι. Ανατριχιαστικά σημερινό σκηνικό.
«Well, sir, I guess there’s just a meanness in this world»,
απλά υπάρχει μια κακία σ’ αυτόν τον κόσμο, λέει ο Bruce που έχει μπει στη θέση του Charlie Starkweather, κατά συρροή δολοφόνου στο Nebraska, πρώτο κιόλας, ομώνυμο του άλμπουμ.
Για να ακούσεις μετά πόσο τραγικά πήγαν τα πράγματα για τον Johnny 99 – ενενήντα οκτώ και ένα χρόνια, η ποινή. Ή να μπεις μαζί με τους άλλους που ενώνουν τη φωνή τους με τον Bruce όταν και όπου “πιάνει” το θρυλικό “Atlantic City” «well, now, everything dies baby, that’s a fact / But maybe everything that dies someday comes back».
Αν το Nebraska ήταν ξαφνική στροφή και απότομη παράκαμψη από τη μεγάλη λεωφόρο με τις μεγάλες ταχύτητες όπου είχε βγει για τα καλά, τότε και οδηγούσε ο Springsteen με κατεβασμένο το παράθυρο και τον αέρα της επιτυχίας να μπαίνει στο αμάξι – ήταν και ο δρόμος της απόδρασής του. Ένα exit με σίγουρη είσοδο στις αλήθειες του. Όλα τα άλλα θα έρχονταν, θα τον συναντούσαν πιο κάτω.
Έχω αυτή την αίσθηση, ότι υπάρχει λίγο από το Nebraska σε κάθε άλμπουμ του. Ίσως και σε κάθε του τραγούδι.
~ το κείμενο δημοσιεύτηκε στο μεγάλο αφιέρωμα που έκανε το Avopolis για το Nebraska του Bruce – ” δεκατρία παιδιά της πόλης. Δεκατρείς διαφορετικές διαδρομές μέσα στα ίδια στενά, τα ίδια φανάρια, τις ίδιες στάσεις λεωφορείου. Κι όμως, ένα άλμπουμ τα ενώνει, σε στιγμές κοινές για τους δεκατρείς, μπορεί και σαν κάποια μυστική συμφωνία ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν συναντήθηκαν ποτέ”
