Έχω δει τον Bruce αρκετές φορές. Τον έχω δει στην θρυλική συναυλία της Βαρκελώνης το ’99, πρώτη ευρωπαϊκή, με την επανακκίνηση της E-Street Band. Εκστατικό λάιβ.
Τον έχω δει στην Βιέννη, στο Λονδίνο, αλλά απέχω πολύ – έτη φωτός – από τους φαν που τον έχουν δει άπειρες φορές, που δεν τις μετράνε πια, που τις μετράνε και κάνουν ρεκόρ, που o Bruce τούς κλείνει το μάτι από την σκηνή, ‘τι κάνεις Αντρέα; Πώς πέρασες το καλοκαίρι σου;»
Όμως ήμουν εκεί – κι αυτό μετράει κάπως, σωστά;
Στην εμπειρία που άλλαξε ζωές, Springsteen στην Συναυλία της Αμνηστίας στο Ολυμπιακό Στάδιο. Με τον πατέρα μου, που αγαπούσε πολύ τον Peter Gabriel. Καθώς ετοιμαζόταν να βγει ο Bruce, του είπα, πατέρα, πάω μπροστά. Χώθηκα μέσα στον κόσμο. Και έφτασα δυο βήματα από τη σκηνή. Και από τότε (να το πω έτσι εντυπωσιακά) τίποτε δεν ήταν το ίδιο.
Το απόκομμα της ημέρας έρχεται από αλλού. Και ήταν σαν σήμερα !
Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2002 – Στο Παρίσι. Στο Bercy.
Ο Bruce αγέρωχος, ανεξάντλητος, απίστευτος, ‘δικός’ μας, born to run και glory days. Η ένταση στο φουλ, η καρδιά να πάει να σπάσει, η συγκίνηση και η απογείωση, οι ιστορίες του που μας σώζουν κάθε φορά, αυτές που μας βγάζουν στους ωραίους δρόμους.
Fast forward στο σήμερα –
το Αφεντικό έχει απολύσει τον χρόνο, καιρό τώρα. Κάθε συναυλία του παραμένει εμπειρία, κάθε τραγούδι του έχει ψυχή, κάθε μάχη του αξίζει να δοθεί.
Ενώ, μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά η αυτοβιογραφία του Born to Run σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά από τις εκδόσεις Key Books.
