Το αμάξι για σέρβις. Οπότε είχα να ξυπνήσω νωρίς το πρωί. Που βασικά είναι η ίδια ώρα που ξυπνάω κάθε μέρα (σχεδόν) μόνο που σήμερα το είχα βάλει στο μυαλό μου. Το ξύπνημα.
Πηγαίνω το αμάξι για σέρβις στα χιλιόμετρα που πρέπει να το πάω, αν και αυτό, υποθέτω δεν χρησιμεύει πάντα, ένα αμάξι βγάζει πράγματα όποτε θέλει.
Σκέφτομαι το Service & Repair των Calexico, σχεδόν κάθε φορά που πηγαίνω το αμάξι στο συνεργείο και αυτόματα σκέφτομαι την Τουσόν και όλη την Αριζόνα, εδώ και λίγο καιρό σκέφτομαι και την Σεντόνα.
Πήγα να πάρω το αμάξι, που ήταν έτοιμο, από το συνεργείο. Το σέρβις έγινε, φίνα. Αλλά μισό λεπτό να σας πούμε, μου είπαν. Δεν θα έφευγα χωρίς να ρωτήσω. Χρειάζεται μπρατσάκια και κάτι ‘φούσκες’ και κάτι άλλα μαζί, όλα σε μια πρόταση που δεν έβγαζε νόημα. Και αλλαγή ο πίσω καθαριστήρας.
Και πρέπει αυτά να γίνουν τώρα αμέσως;
-Αμέσως όχι τώρα, αλλά μην το αφήσετε και στον αιώνα τον άπαντα. Άρχισα να σκέφτομαι τον αιώνα τον άπαντα. Το μικρό Nissan στον αιώνα, σε φάση mad max να διασχίζει ερήμους, βουνά, κόσμους. Και ν’ αντέχει.
Πήρα το κλειδί και πήγα δέκα μέτρα πιο κάτω να το συναντήσω.
Είχε αρχίσει να ρίχνει νερό με το τσουβάλι. Ο ουρανός μαύρος και αστραπόβροντα, και βροχή σε όλο το δρόμο μέχρι που φτάσαμε. Φρεσκαρισμένο το αμαξάκι, τώρα δεν ήθελε ούτε πλύσιμο. Μόνο εκείνα τα μπρατσάκια και τις φούσκες που λέγαμε.
For a little bit more service and repair.
