Έχω στα αυτιά μου ακόμη τη τζαζ από το νησί. Ανεβαίνουμε στα χωριά, κοιτάμε τη χώρα από ψηλά και δεν χορταίνω. Ακολουθούμε πινακίδες κα
ι προτάσεις, ήχους και γεύσεις. Χρόνια τώρα ταξιδεύω με μουσικές-στο δρόμο των ήχων ή όπως θες πες το-αυτή η συνάντηση με τους Τηνιακούς της τζαζ, the Jazz Tinias, είχε κάτι ξεχωριστό-μαγικό;, βαθύ;,μπλε;-δεν ξέρω, έτσι το ένοιωσα.
Ένα φεστιβάλ, το 6o Tinos Jazz Festival, που δεν αποτύπωσε μόνο τον ενθουσιασμό του και το νησιώτικο αέρα του, αλλά είχε «ψαχνό», δυνατό περιεχόμενο, τζαζ προτάσεις, βραδιές τζαζ που θα θυμάσαι –δες κι εδώ .
Ο Θωμάς Αλβέρτης-the Jazz Tinian photo:Spyros Katopodis
Σαν απόηχος, το σαξόφωνο του Θωμά Αλβέρτη (από το πρότζεκτ που παρουσίασε την τελευταία μέρα, jazz και dance, μαζί με την Γεωργία Ράπτη και τη Βιβή Παρασκευά),το σαξόφωνο και το όραμά του. Είχε πει από την αρχή ο Θωμάς, που είναι ο εμπνευστής, ο καλλιτεχνικός διευθυντής και ‘μαχητής’ του, ότι αυτό που ήθελε ήταν να ενώσει τις δυο μεγάλες του αγάπες, την Τήνο και τη Τζαζ και όταν βλέπεις το όραμα να πετυχαίνει, να ζωντανεύει μπροστά σου, να γίνεσαι κι εσύ ένα μικρό μέρος από αυτό, συνειδητοποιείς πόσο μεγάλη δύναμη έχουν τα πράγματα που πιστεύεις. Είναι που είμαι κι εγώ από… λίγα νησιά πιο κάτω (πες Αμοργό κι έφτασες) και all that jazz, επιρρεπής σε μουσικές και θάλασσες.
Tinos, here I come (επόμενος σταθμός Κολυμπήθρα).
