Σε αυτό το σημείο, κατακαλόκαιρο και με τα στάχυα να έχουν κιτρινίσει, αποκαλύπτω πολύ-αγαπημένο άλμπουμ, και όχι μόνο από τη γνω
στή μου συμπάθεια σε rootsy ήχους, folk-americana θέματα και ‘O-Brother-where-art-thou?’ αντηχήσεις. Του Moa Bones, το Spun, ξετυλίγει την ιστορία του με αυθεντικότητα αφοπλιστική, τέτοια που σε κάνει να ορκίζεσαι πως είχε ραντεβού με τη μούσα του στο Νάσβιλ.
Και είναι αρκετά για να σε ταξιδέψουν αυτά, όμως ο Δημήτρης Αρώνης (Moa Bones) οδηγεί το έργο σε ένα επίπεδο πιο μπροστά. Από τους σκονισμένους μπλουζ ‘δρόμους’ με τα κλασσικά γήινα υλικά και τις αφομοιωμένες ωραία επιρροές του φτιάχνει μια νέα, μοντέρνα πραγματικότητα. Αριστοτεχνικά και με χαρακτήρα, κάπως όπως ο Beck ίσως στις φολκ στιγμές του και όπως οι δημιουργοί που ανεξάρτητα από το πού πατάνε, αφήνουν έντονα τα ίχνη τους.
Συναίσθημα και μπάντζο, οικονομία και αίσθηση του χρόνου, καθαρός μουσικός αέρας, μελωδική αφήγηση (από τον τόνο που δίνει το The Journey και στερεώνει με την παράδοση της story telling φολκ το Take it all Αway στο γάργαρο Old Days, το ταξιδιάρικο ινστρουμένταλ Skopelitis, το έξοχο Hey, το Once Upon A Time με τα Ντιλανικά κανάλια, το αποκαλυπτικό Wake Up φτιαγμένο να τραγουδιέται γύρω από τη φωτιά)-όλα αυτά κάνουν το Spun (που κυκλοφορεί από την Inner Ear) απαραίτητο στις τονωτικές ακροάσεις αυτού του αδυσώπητου καλοκαιριού.
