Coffee time. Καφές περικυκλώνει τη μέρα. Μια κούπα αχνίζει δίπλα, ένα φρέντο με παγάκια περιμένει. Η καφεΐνη λύνει και δένει.
Ξεκινάω όπως παλιότερα, με εικόνες εφημερίδας.
Γράψιμο, καφές και ρεπορτάζ χωρίς ζάχαρη. Έτσι εκτίμησα το σκηνικό πριν καν πιάσω δουλειά στα ΝΕΑ. Τα γραφεία των δημοσιογράφων μύριζαν εφημερίδα και καφέ. Και μετά, ένας καφές το πρωί με το «σώμα» των φύλλων και ένας το απόγευμα απαραιτήτως με το θέμα. Συχνά στο γραφείο ο καφές πριν από εμένα-γιατί το καφενείο ξέρει τον καφέ σου, ακόμη και αν δεν το ξέρεις εσύ. Είδα φραπέδες να χάνουν τον αφρό, είδα καφέδες να παγώνουν αμετάκλητα.
Μετά ήρθε το Twin Peaks και ο καφές έγινε tattoo στον ψυχισμό μου. Μαύρος σαν τη νύχτα χωρίς φεγγάρι. Καφές και κερασόπιττα.
Και ακόμη περισσότερος καφές. Στο Espresso Bar εδώ, με δυο λόγια για το δρόμο, άλλα λόγια κάθε μέρα. Και σταθερά στην αναζήτηση του καλύτερου καφέ της πόλης. Κάθε πόλης.
Αρωματικό συστατικό στο χαρμάνι του blender.Γιατί όλα από κάπου έχουν ξεκινήσει. Από την Βραζιλία, την Κολομβία, την Αιθιοπία και από την Πλατεία Αμερικής. Όπου μάλλον-πολύ πιθανό-να εντοπίζονται οι ρίζες της καφε-μανίας μου.
Στους Καφέδες Καραμπάτου της παιδικής μου ηλικίας.
«Καφές Αγνός Βραζιλίας Καραμπάτου». Αλλά και : «Τέια, Κακάο, Ξηροί Καρποί εις Μεγάλην Ποικιλίαν» στην οδό Μηθύμνης. Όπου ο θείος Γιώργος (Καραμπάτος) άλεθε κόκκους, έβαζε τον καφέ σε ωραία χάρτινα σακουλάκια, κίτρινα, πράσινα, καφετιά και το χαρμάνι του ήταν ονομαστό ως και πολύ πιο μακριά από την περιοχή των Πατησίων.
Πελάτες πιστοί, φανατικοί του καφέ του, αλλά και του ταμπεραμέντου του θείου που από την Πόλη ερχόταν και είχε ιστορίες να λέει, με ζωηρά χρώματα και πάντα κέφι. Τον θυμάμαι με τη βροντερή φωνή και το τρανταχτό του γέλιο, που μεγεθύνονταν εντυπωσιακά πίσω από τους χοντρούς φακούς των γυαλιών που φορούσε. Κάθε φορά που ο θείος έκανε επίσκεψη στο σπίτι μας έφερνε και καφέ. Καφέ και καραμέλες κανέλα.
Μία επιθυμία είχε ο θείος Γιώργος στα χρόνια μετά.
Να γράψω κάποια μέρα τις ιστορίες του από την Πόλη. Που όταν αργότερα σταμάτησε το μαγαζί, είχε χρόνο να τις θυμάται και να τις αφηγείται και να επισκέπτεται τα μέρη με το νου του. Ο καφές κάνει κι αυτό-μετράει και τον χρόνο ώσπου κάποια στιγμή τον ανατρέπει. Γι’αυτό και γενικά, ιστορίες και καφές τελειωμό δεν έχουν.
