Το ‘χουν τα τραγούδια – άμα το ‘χουν δηλαδή – να λειτουργούν αυτόνομα σαν άλλος πλανήτης, ΕΤ τύπου, εξωγήινα και αναρωτιέσαι – αναρωτιέμαι δηλαδή – πώς γίνεται αυτό και τι περίεργες δυνάμεις απελευθερώνο
υν.
Και να που συμβαίνει πάλι. Στο Midnight Rainbows του Simon Bloom, σκανδαλωδώς αληθινό κι αστραφτερό απέναντι σε ο,τι μας πυροβολεί προσποιητό.
Ο Simon κουβαλάει μουσικό φορτίο ικανό να σηκώσει κύμα από ήχους σε έρημο και ξέρει από πού έρχεται και πόσο έχει ταξιδέψει ο κάθε ήχος στη στιγμή – ίσως κι επειδή, εκτός των άλλων μουσικών του αρετών, ακούει την εσωτερική φωνή «καμπάνα».
Στο So Young αμέσως δείχνει τις διαθέσεις του, να παίξει με χρώματα και με φωτοσκιάσεις, με τη μελαγχολία, την επιστροφή και το ταξίδι. Μελωδικότητα, συναίσθημα και γλύκα στις μουσικές του φράσεις φτιάχνουν ένα άλμπουμ κομψοτέχνημα, αύρα στην καλοκαιρινή σιέστα, φεγγαρολουσμένο και απόλυτα συνειδητό στο πλέξιμο των ήχων χωρίς εντυπωσιασμούς, κραυγές, κορώνες- αληθινό Simon “Boom”!
Αίσθηση από JJ Cale και ανάσες από Wilco, ψιθυριστός Dylan και on the road americana sounds από το λαλίστατο Her Sunglasses On ως το καθοριστικό του τόνου που το ακολουθεί So Young (εξαιρετικό) στην παλέτα του Green Turn To Grey, στο αγαπημένο και συντροφικό Chain in My Head στο Where I Belong που γίνεται ροκ ύμνος κανονικά, στο Sail to The Sea μελένια και απολαυστικά όπως τις νύχτες που μόνο βήματα ακούς μακρυά κι εκείνο το τραγούδι – το Walking with the Moonlight – που θέλεις οπωσδήποτε να το μοιραστείς με κάποιον.
Λοιπόν, τις προάλλες είδα τον Simon Bloom με τους μουσικούς του που παρουσίαζαν το άλμπουμ στο Nixon (πάει το Nixon, έκλεισε) ήταν πολύ ωραία βραδιά (να’ ναι κι ά
λλες) και καθρέφτιζε το πνεύμα των τραγουδιών και των πραγματικά άξιων μουσικών που παίζουν ρόλους σημαντικούς στα όσα εξελίσσονται εδώ – στο άλμπουμ. Ο Simon κιθάρες και γιουκαλίλι (και φωνή of course), μπάσο, περκάσιον, ελ γκιτάρ και άλλα ο Αlle Casta, rhodes πλήκτρα ο Costinho, νοσταλγικό pedal steel ο John Hardy και dobro κιθαρούλα ο εκλεκτός Mάρκος Δεληβοριάς. Ω τι παρέα! Περίμενε. Είναι και τα κορίτσια. Η Μelentini και η Jennie Kapadai που οι φωνές τους φωτίζουν κομμάτια σαν πυγολαμπίδες σούπερ-γκερλς.
Ξεχώρισα και το εξής: artwork (Antonis Glikos) και φωτό (Simon Bloom) σαν από ταινία βασισμένη σε Στίβεν Κινγκ μυθιστόρημα όπου μέσα στις καλαμιές ποιος ξέρει τι παραμονεύει και υπαινίσσεται ανατροπή.
Αφού, στο έχω ξαναπεί. Πως οι γλυκές συμμορίες πάντα θα αντιστέκονται και αυτά τα πορσελάνινα τραγούδια του Συμεών ταξιδεύουν ήδη μαζί μας.
