Υπάρχει ένα κρακ, μια ρωγμή, κάτι, δεν ξέρω, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε_και οι υποθέσεις ανήκουν στην μαγεία της υπόθεσης_ και κάπως έτσι μπαίνουν τα τραγούδια του στην καρδιά.
Μετά πάλλεται όλο το σύστημα, ηλεκτρικό ρεύμα αλλάζει τις συντεταγμένες – κάτι. Από την στιγμή που έχει συμβεί την πρώτη φορά _ θα ξανασυμβεί. Θα συμβαίνει πάντα. Από το Βorn to Run ως το Ηello Sunshine.
Σε κάποια στιγμή, νωρίς, θα καταλάβεις ότι έχει συμβεί και σε άλλους. Θα μιλάς με στίχους τραγουδιών του και θα σκέφτεσαι με στίχους τραγουδιών του. Θα διαβάζεις και πίσω από τις φράσεις θα βρίσκεις στίχους τραγουδιών του. Γιατί, ανεξάρτητα πόσοι (πόσοι πολλοί!) ακούνε, εκείνος θα μιλάει σε εσένα. Και σε εκείνον που θέλεις οπωσδήποτε να τον ακούει.
Σκοτάδι στην άκρη της πόλης. Τυφλωμένος από το φως.
Τότε, στην συναυλία της Αμνηστίας στην Αθήνα. 3 Οκτωβρίου του 1988.
Έχω πάει με τον πατέρα μου. Στο ΟΑΚΑ. Χαιρόμουν πολύ που είχαμε πάει μαζί. Αγαπούσε τον Peter Gabriel ο πατέρας μου. Εγώ ήθελα πιο πολύ να δω τον Bruce. Μόνο που δεν ήξερα τι με περίμενε.
Όταν έρχεται η ώρα να βγει ο Springsteen, λέω στον πατέρα πάω πιο μπροστά (είμασταν κάτω, μέσα στο γήπεδο, αρκετά μπροστά ήδη). Τρύπωσα.
Στέκομαι σχεδόν κάτω από τη σκηνή. Θυμάμαι ακόμη το άδειο κουτάκι από την coca cola που πάνω του πατούσα για να βλέπω καλύτερα. Μετά όλα έγιναν αλλιώς.
Η συναυλία δεν είναι πια συναυλία. Είναι μια άλλη διάσταση. Είναι το κρακ στην στιγμή από όπου περάσαμε – όσοι περάσαμε τότε – μέσα. Αργότερα μάθαμε ότι η επιστήμη έχει ειδικό κεφάλαιο γι΄αυτό «η πρώτη φορά που είδα τον Bruce σε live ”. Χαιρόμουν που ήταν ο πατέρας μου εκεί. Που το είχε δει κι εκείνος. Ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία. Να πω παντού γι’αυτό.
Την επόμενη χρονιά ξεκινούσα να γράφω στα πολιτιστικά της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ. Για μουσική. Όλα μπορεί να συμβούν. Ήθελα να το πω παντού. Ήθελα να το πω στο Αφεντικό.
Συγκινήθηκα πολύ με την ταινία. Το Blinded by the Light.
Eίναι ένα ποίημα, που τα τραγούδια βάζουν φωτιά και όπως τα δυνατά ποιήματα με την τρυφερότητά τους ξεμπροστιάζουν και κατατροπώνουν την αποκρουστική πλευρά της πραγματικότητας.
Μου θύμισε και την άλλη ταινία, του Ken Loach, το Looking for Eric. Εκεί ο Eric Cantona – που έπαιζε στην Manchester United τότε – γινόταν η έμπνευση, η δύναμη και το κρακ. Ωραία ταινία – Έγραφα εδώ: Looking for Eric.