Θεωρητικά, όλα γίνονται. Πρακτικά, όλα γίνονται επίσης. Με μερικές υποσημειώσεις κατά περίσταση. Ο Noah Baumbach έλαβε υπόψη του τις σημειώσεις και έδρασε ανάλογα στο White Noise the movie. Όλα στο πιάτο. Το πιάτο στο τραπέζι, ιπτάμενος δίσκος, άρτος ημών ο επιούσιος – δεύτε λάβετε Don. Don DeLillo.
We believe. Σε ένα κομβικό (όλα τέτοια είναι) σημείο του έργου – η καλόγρια θα πει : αυτή είναι η δουλειά μας, είμαστε εδώ για να πιστεύουμε σε εκείνα που είναι δύσκολο να πιστέψει ο κόσμος. Αμήν.
Πώς να σκηνοθετήσεις το White Noise, cult μυθιστόρημα του DeLillo -! Πρέπει να πιστεύεις.
Να πιστεύεις πρώτα από όλα στα μάτια σου. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1985 και κάνει γκελ και τραμπολίνο στο σήμερα, περνάει ξυστά από τα κεφάλια, ξυρίζει κανονικά.
Είναι ένα μπαλέτο από την αρχή ως το τέλος. Από τα τρακαρίσματα της αρχής, αμάξια σμπαράλια, λαμαρίνες, πτώματα, θέαμα στην οθόνη, θέμα στην διάλεξη του καθηγητή. Ως τις καραμπόλες που το αμάξι της οικογένειες προσπερνά στο δρόμο, καθώς απομακρύνονται από τα αερομεταφερόμενα τοξικά και ως τον μεγαλοπρεπή χορό/φινάλε/μιούζικαλ στο σούπερ-μάρκετ.
Τα ράφια γεμάτα χρώματα. Η κατανάλωση, το αμερικάνικο όνειρο, η τοξικότητα και ο θάνατος. Τον είδες, ε; Η μάνα (Greta Gerwig) κατεβάζει χάπια. Τι διάολο είναι πάλι αυτό; Το παίρνεις και γλυτώνεις. Από τι συγκεκριμένα; Άσε. Στο τέλος όλοι θα πεθάνουμε. Ας το διασκεδάσουμε πρώτα. Είναι ο μόνος (ή έστω ένας) δρόμος για να αναζητήσεις τα βαθύτερα της ύπαρξης. Ψάξε. Μετά τον καφέ.
Κίνηση σοφή. Το παιχνίδι πάνω στους ψηλούς ώμους του Adam Driver. Αυτοκίνητα, driver, το σωστό drive.
O Jack Gladney (Adam Driver) είναι καθηγητής Χιτλερικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο, ο ίδιος δημιούργησε την έδρα. Λεπτομέρεια, δεν μιλάει καθόλου γερμανικά, μαθαίνει στα κρυφά. Ο καθηγητής Μάρεϊ (Don Cheadle) επιθυμεί να κάνει το ίδιο με τον Elvis, να ιδρύσει στο Πανεπιστήμιο, τις Elvis Studies και οι δυο τους κάνουν ένα φαντασμαγορικό ντουέτο – παράδοση στους φοιτητές, με αφετηρία την λατρεία που είχαν τα δύο αντικείμενα των σπουδών στις μητέρες τους.
Χιούμορ, κυνισμός και breakfast.
Διάλογοι και ατάκες κάνουν skate πάνω σε φέτες βουτυρωμένο ψωμί και σλάλομ ανάμεσα στα κουτιά με τα δημητριακά. Απαντήσεις διασταυρώνονται, κάτι αιωρείται, κάτι μάλλον έχει μπει μέσα στην τηλεόραση. Κάτι λέει το ραδιόφωνο. Κάτι έγινε λίγο πιο κάτω. Μόλις λίγο πιο κάτω – να ανησυχώ δηλαδή; – λίγο πιο μετά από την κυκλοφορία του βιβλίου το 1985, τον Απρίλιο του 1986 έγινε κάτι (το Τσέρνομπιλ).
Ρεαλισμός και φαντασία.
Τι φοβάσαι πιο πολύ; Το τοξικό νέφος; Ή το φάντασμα που έρχεται τη νύχτα; Ή μήπως αυτό, που δεν ξέρεις ποιον συνάντησε η γυναίκα σου. Φθόνος, αγάπη, κατανάλωση. Σουρεαλισμός, η μόνη αλήθεια. Αφού στο τέλος όλα θα συμβούν. Είναι 2023 και το White Noise έφτασε με το Καλή Χρονιά στις οθόνες μας. All Shook Up.
