Πίσω πάλι, νότια. Μόλις επέστρεψα. Με μια λίστα πραγμάτων που δεν πρόλαβα να κάνω στη Θεσσαλονίκη. Την λίστα που δεν τελειώνει ποτέ. – Θα ξανάρθω λες. – Θα ξανάρθω Ζήκο (που λέει κι ο Νίκος).
Μέχρι να ξανανέβω στο Φεστιβάλ πάντως, θα μπορούσα να γράφω για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, το 26ο, που μόλις έληξε και από όπου ήρθα και που είχε συμπυκνωμένο, συγκεκριμένο, καδραρισμένο το πνεύμα της εποχής – την ανάγκη του πολιτισμού, του ανοιχτού ορίζοντα και του μεγάλου καθρέφτη για να δει η κοινωνία – μήπως και δει η κοινωνία, μήπως και ψυλλιαστεί – ότι το πρόσωπό της έχει κάποιες σκιές, έχει κάτι μουτζούρες, έχει χαρακιές – που το κάνουν τρομακτικά άσχημο και σκέτη φρίκη.
Εκεί το Φεστιβάλ άναψε τους προβολείς του.
Ψύχραιμα όσο η επιστολή της Ελίζ (Ελίζ Ζαλαντό, η Γενική Διευθύντρια του Φεστιβάλ) στις σκοταδιστικές φωνές που διαμαρτύρονταν για την αφίσα των Αδέσποτων Κορμιών της Ελίνας Ψύκου, άμεσα και δυναμικά μαζί με πολύ κόσμο που κινητοποιήθηκε αμέσως απέναντι στη βία και τον τραμπουκισμό όταν εκδηλώθηκε η άγρια επίθεση στα δυο τρανς άτομα στην πλατεία Αριστοτέλους.
Πού ζούμε; Τι χρονιά είπαμε ότι είναι ; πώς στριμώχτηκε τόσος μεσαίωνας, από πού αναβλύζει τόση βία;
Υπάρχουν απαντήσεις και εξηγήσεις, υπάρχει και φάρμακο – είναι η παιδεία, είναι ο πολιτισμός, είναι η επικοινωνία. Δεν είναι επιστημονική φαντασία. Αλλά είναι προτεραιότητες και θέληση. Αλλιώς follow the money και δες ποιος έχει συμφέρον και πρόσεξε τί θέλει να σου πουλήσει και πώς τον βολεύει καλύτερα. Τhe story so far.
Γι΄αυτό και αυτό το 26ο έκανε ακόμη πιο καλό στη πόλη (και στην ψυχή μας).
Το καταλάβαινες πάνω σε εκείνο το νήμα που ένωνε την αίθουσα με την πλατεία, το ντοκιμαντέρ με την στιγμή και το θέμα με την βόλτα στην παραλία.
Κι εμένα στο μυαλό μου είχε καρφωθεί από νωρίς σε ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει το 2017, στο 58ο φεστιβάλ (και το σκέφτομαι πολλές φορές) για παιδιά που κάνουν surf στην Γάζα – το Gaza Surf Club . – Πού να είναι τώρα εκείνα να παιδιά; Είναι ζωντανά; Έχουν κρυφτεί κάπου; Πόσους δικούς τους έχουν χάσει; Πόσο θα συνεχιστεί η γενοκτονία; Τι έχει πάθει ο κόσμος όλος; Γιατί δεν σταματάει αυτή η τρέλα;
Το τελευταίο ντοκιμαντέρ που είδα στην αίθουσα ήταν το Ream of Satan του Scott Cummings που παρακολουθεί σατανιστές, μέλη της εκκλησίας του σατανά στην καθημερινή τους ζωή και στις τελετουργίες τους (δεν ξέρεις ποτέ ποιος μένει δίπλα σου). Και μου ήρθε φλας, ο μονόλογος του Al Pacino στο Devil’s Advocate…με εκείνο το… the 20th century? wasn’t it entirely mine ?
Πάμε κατά διαόλου – και δεν είναι fiction.
Λοιπόν όπως σας έλεγα, μόλις επέστρεψα από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης…και για τα docs που είδα έχω να πολλά να πω. Εδώ, στο blender.
