Θυμάμαι πολύ καλά τον εαυτό μου να λέει αυτό: αν κάποτε κάνω συνέντευξη με τον William Shatner, δεν χρειάζεται να κάνω άλλη συνέντευξη στη ζωή μου.
Φυσικά είναι τρελό και υπερβολικό και εννοείται ότι είναι λάθος και δεν στέκει. Αλλά το λέω για να δώσω την εικόνα. Και δεν είχα στο μυαλό μου τα 10λεπτα και 20λεπτα press junkets που γίνονται μόνο για promotion (…come on guys αστεία πράγματα!) κανονική συνέντευξη σε βάθος, χαλαρή κουβέντα, όπως μας πάει.
Αυτό που έκανε ο Alexandre O. Philippe και μια ολόκληρη ταινία πάνω σε αυτό, το You Can Call Me Bill. Που θα παίξει τώρα στο 26o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης! Περιττό να πω ότι είμαι η No One fan του. Του Bill το είπα στην αρχή. Του Φεστιβάλ λέω .
Να σημειωθεί και αυτό: ότι ο William Shatner δεν δίνει συνεντεύξεις, σπάνια ως σχεδόν ποτέ.
Και καλά κάνει ο άνθρωπος, έχει πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί. Πριν από δυο χρόνια στα 90 του πέταξε στο Διάστημα, φορώντας την στολή του Blue Origin. Διαστημική αποστολή, όπως Star Trek. Είδε την Γη από εκεί πάνω.
Και εδώ που τα λέμε πόσο να αντέξει τους trekkies (έχω την χαρά να ανήκω και εγώ σε αυτή την χαριτωμένη κοινότητα). Γιατί, όλα ξεκίνησαν από το Star Trek. Τότε που βλέπαμε την original σειρά και παίζαμε στην αυλή Εντερπράιζ. Εγώ ήμουν ο Kirk.
Τώρα πες ό,τι θες, αλλά πιστεύω ότι ο William Shatner έχει κάποια χαρακτηριστικά από τον χαρακτήρα του Jim (του Captain Kirk). Έχει τόλμη και θάρρος να δοκιμάζει καινούργια πράγματα και περιπέτειες (τι σας έλεγα πριν;), νοιάζεται για τους άλλους (μέσα από πολλές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες) όπως ο Captain με την ανθρωπιστική, συναισθηματική, δημοκρατική στάση του ως τα πέρατα του γαλαξία. Με ένα ιδιαίτερο χιούμορ (Καναδικής ίσως προέλευσης) και ανεξάντλητη περιέργεια για το επόμενο βήμα.
Μετά; Μήπως δεν ήταν ένα από τα καλύτερα επεισόδια μιας από τις καλύτερες ποτέ σειρές – το Twilight Zone εννοώ – εκείνο με τον Shatner;
Ή το πώς έπαιζε τον Denny Crane στο Boston Legal δεν έγινε το σημείο αναφοράς για όλες τις δικαστικές σειρές, μέχρις ότου και ο Saul Goodman μπει στο κλαμπ.
Ο Alexander λοιπόν τα κατάφερε. Δεν έχω δει ακόμη την ταινία (θα την δούμε από τους πρώτους στο Φεστιβάλ) αλλά μπορώ να φανταστώ ήδη ότι θα πάμε μακριά ίσως και where no man has gone before στη ζωή του Shatner.
Έχω δει – και πάλι χάρη στο Φεστιβάλ – δυο άλλα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ του Alexander O. Philippe – το 78/52, όπου ξεκοκκαλίζει την θρυλική σκηνή του ντους στο Ψυχώ του Hitchcock και το πώς επηρέασε όλο το σινεμά αλλά και το πώς κάνουμε ντους. Και πιο πρόσφατα το Lynch/OZ για το πόσο Μάγος του Οζ κρύβεται μέσα στις ταινίες του David Lynch, όντας μια από τις εμμονές του.
Ακόμη και επειδή έχει σημασία:ο Bill είναι άνθρωπος της μουσικής.
Οι δίσκοι του είναι εκεί έξω για να εκτιμηθεί το ιδιαίτερο στιλ ερμηνείας, επιλογές και συνεργασίες και το κλασικό shatner – ναι, πάμε, γιατί όχι; Πιο πρόσφατη κυκλοφορία (2021) το άλμπουμ του Bill – αξίζει να το ακούσεις.
Στην αποστολή μας συνεπώς να εξερευνήσουμε νέους κόσμους, επιστρέφω με τα νεότερα από Θεσσαλονίκη. Σύνδεση με την Γέφυρα – και μάτια στην οθόνη: