Βράδυ στο Ελύμνιον, το θερινό σινεμά στη Λίμνη. Μέρες Ξηρασίας, η ταινία του Emin Alper, σινεμά γεμάτο αλήθειες με ένα βλέμμα καθαρό πάνω στην περίτεχνη θολούρα που υφαίνουν τα συμφέροντα.
Ευκαιρία να δώσεις συγχαρητήρια ακόμη μια φορά στον Τούρκο σκηνοθέτη, καλεσμένο του Evia Film Project με την ήδη βραβευμένη ταινία του (και στο 63ο Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης).
Ο Εμίν είναι εκεί, μαζί μας, μετά την προβολή, όπως και ο συνεργάτης του, ο Έλληνας παραγωγός Γιώργος Τσούργιαννης και απαντούν σε ερωτήσεις. Μας λέει ότι ήθελε να δείξει μια γενική αλλά και πολύ συγκεκριμένη εικόνα της τουρκικής, πολιτικής κατάστασης.
Και το έχει πετύχει απόλυτα μέσα από την ιστορία ενός νεαρού και με καλές προθέσεις εισαγγελέα σε μια μικρή πόλη, το Yeşilhisar, στην επαρχία της Καππαδοκίας. απέναντι στο κατεστημένο της διαφθοράς, τον πολιτικό αυταρχισμό, τον λαϊκισμό της εξουσίας, την ομοφοβία, την αγριότητα. Ενώ η ανυδρία και η ξηρασία μαστίζουν τον τόπο, η γη σκάει και καταπίνει ό,τι στέκεται πάνω της, με συνεχείς καθιζήσεις του εδάφους, τοπίο άγριο, εξωπραγματικό, απόλυτα ρεαλιστικό. Το πολιτικό, ψυχολογικό θρίλερ του αριστοτεχνικά γυρισμένο, με την ένταση και την οπτική ενός περίτεχνου noir και το υποβλητικό, ξερό τοπίο να κυριαρχεί.
Μόλις μια μέρα νωρίτερα, στον δρόμο για την Αιδηψό.
Στην Εθνική και για μεγάλο μέρος της διαδρομής οδηγούμε κάτω από καταιγίδα. Δεν κοπάζει, δυναμώνει συνέχεια.
Είναι καταρρακτώδης βροχή που πέφτει σαν χαλάζι και μας ακολουθεί για ώρα. Σκέφτομαι ότι είναι καλή ιδέα να σταματήσουμε καθώς με δυσκολία βλέπεις ακόμη και αμυδρά τα φώτα του μπροστινού αυτοκινήτου, όμως συνεχίζουμε όπως και όλοι στον δρόμο, με χαμηλές ταχύτητες. Πρέπει να συνηθίζουμε αυτές τις καταιγίδες. Όπως και τα 40άρια που έρχονται. Αμέσως μετά τον πιο θερμό Ιούνιο από το 2010 σε όλη την χώρα και με πολύ μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο.
Η πράσινη πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης – το Evia Film Project που έγινε για 3η χρονιά φέτος – με πρώτη εκείνη μετά τις καταστροφικές φωτιές του ’21 στη Βόρεια Εύβοια – συνεχίζει να έχει απόλυτα σχέση και επαφή με τον τόπο.
Το πρόγραμμα με τις προβολές, τα masterclass, τις συναυλίες αλλά και πεζοπορίες, εξερευνήσεις αλλά και μεζέδες και άλλες γευστικές αποκαλύψεις – όλα με το πράσινο πρόσημο – πέρασε το μήνυμα για το πόσα πολλά ακόμη μπορούν να γίνουν. Το πράσινο σινεμά και το πώς το έχει αγκαλιάσει όλη η κινηματογραφική κοινότητα είναι ένα από αυτά. Και εκεί που καταλήγεις και το ακούς συνέχεια και από τα στόματα των φοιτητών και σπουδαστών που παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις – είναι ο πολιτισμός και η παιδεία. Ώστε να σωθεί ό,τι μπορεί/προλαβαίνει ακόμη να σωθεί.
Στο μεταξύ, ο δρόμος για την Λίμνη είναι κλειστός (oh yes) γιατί γίνονται έργα κι έτσι κάνουμε πάλι τον μεγάλο κύκλο από το βουνό. Και εκεί, αλλά και στο δρόμο για την Αγία Άννα, την Κρύα Βρύση, όπου πας, η Βόρεια Εύβοια παλεύει να ζωντανέψει από τις πυρκαγιές. Οι σκελετοί των δέντρων στέκονται ακόμη εκεί, μαύρο σκέπασμα στα βουνά. Δεν είναι εύκολο, αργεί, και αν… πάρει μπροστά πάλι ο τόπος. Οχήματα της Πυροσβεστικής είναι σκορπισμένα σε επιφυλακή, παντού.
-Ο στόχος μας είναι ένας: να μετατρέψουμε τη Βόρεια Εύβοια σε κέντρο του διεθνούς πράσινου, λένε οι άνθρωποι του Evia Film Project.
Χαίρομαι που οι ντόπιοι μάς θυμούνται. Που αρχίζουμε τις κουβέντες μας από εκεί που είχαμε σταματήσει πέρσι.
Κλείνοντας και λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία του φινάλε (Λ.Κιτσοπούλου, Δ.Δημοσθένους με τα λαϊκά τους) ο Ορέστης έδωσε ραντεβού για του χρόνου – ευχήθηκε να είμαστε πάλι εδώ. Στην Αιδηψό, στην Εύβοια, στο Φεστιβάλ.
Και ο πλανήτης, ας προσθέσω, στη θέση του. Μην το ‘χεις για σίγουρο αυτό.
Όμως συνεχίζω να ανακαλύπτω την Βόρεια Εύβοια, γωνιές και μέρη της, το φανταστικό τοπίο στους καταρράκτες του Δρυμώνα, τόπους και παραλίες, το πίσω Λιχαδονήσι, την ροζ Νησιώτισσα και τους ευγενείς ανθρώπους της, την νέα Λαγουδέρα (δηλαδή οι ίδιοι υπέροχοι άνθρωποι που μετακόμισαν λίγο πιο ‘δω) και άλλα πολλά.
Δεν πήραμε το ferry boat πίσω για Αρκίτσα, πήραμε τον δρόμο προς Χαλκίδα. Έτσι για να πάρουμε μαζί μας περισσότερη Εύβοια.
