Οι τόποι του καλοκαιριού είναι αποκαλυπτικοί τις άλλες εποχές. Μ’αρέσουν τα καλοκαιρινά θέρετρα τον χειμώνα. Οι θάλασσες όταν δεν γεμίζουν κόσμο. Οι δρόμοι με την πατημένη άμμο που έχει βραχεί από τη βροχή. Η μυρωδιά τους.
Μ’ αρέσει κάθε εποχή η Πορτογαλία. Η μεγάλη γραμμή του ωκεανού, τα ωραία που κρύβουν οι διαδρομές. Ο βοράς και ο νότος της. Αυτή τη φορά στο Νότο, Λισαβώνα και κάτω. Παρακάμψεις, διασταυρώσεις, θάλασσες.
Πατάω ακόμη άμμο από το Carvalhal, αλλά και πότε δεν πατάω άμμο;!
Στην Costa da Caparica συνάντησα τους γλάρους. Δεν ασχολήθηκαν πολύ μαζί μας, τουλάχιστον όσο εμείς μ΄αυτούς. Προτιμούσαν ν’ αγναντεύουν τον ωκεανό. Ή να ποζάρουν κοιτώντας τον.
Στο Parque Natural da Arrábida κάναμε στροφή δυτικά. Ήταν και κοντά στη δύση του ήλιου και μου θύμισε τη δική μας παραλία, την Ποιητική, που την λέμε έτσι επειδή εκεί που κολυμπάς σού βγαίνει ένα ποίημα. Και έχει και τους βράχους έτσι, για πλάτη.
Εδώ βουτήξαμε σε δροσερά νερά. Parque Natural do Sudoeste Alentejano και Costa Vicentina. Το καλοκαίρι θα κατεβαίνουν πλήθη, αλλά τέτοια εποχή, η παραλία είναι όλη δική σου. Δική σου και των λίγων που μαζεύουν ακόμη ήλιο για τον χειμώνα. Κάποιον χειμώνα που τους περιμένει. Στα βράχια πεταλίδες. Σαν εκείνες που μαζεύαμε με τη μάνα όταν ήμουν μικρή. Τι τις κάναμε; δεν θυμάμαι, μήπως δεν τις μαζεύαμε καν. Τις αφήναμε στην ησυχία τους;
Ακόμη περισσότερη άμμος, καθαρή, πεντακάθαρη, άσπιλη, λευκή, μόνο με μικρά, ελάχιστα, πρέπει να σκύψεις να τα δεις, κομματάκια από κοχύλια. Praia do Carvalhal. Με τους αμμόλοφους.
Στο Cascais μας κύκλωσε η ομίχλη. Την ομίχλη την χάραξαν κύκλοι. Με κυκλική πορεία και σε υπόγειο πάρκινγκ αφήσαμε το αμάξι και μπήκαμε πεζή κι εμείς στην ομίχλη. Γίναμε ένα με το τοπίο. Που κρεμάστηκε από τον καιρό όπως οι εκδηλώσεις που ήταν ν’ αρχίσουν και δεν ξέρω αν άρχισαν ποτέ. Φύγαμε πριν την ομίχλη.
–Μα τι views ! αναφώνησα και θυμήθηκα εκείνο τον Κύπριο που θαύμαζε τη θέα από τη Μονή Πρέβελη στην Κρήτη. Από το Κάστρο της ψηλά η Sesimbra. Και όμως βρήκαμε να μείνουμε, εκεί που κάποιοι είχαν χάσει την πίστη στην καλή τύχη. Μπορεί κανείς να χάσει την τύχη του στη Sesimbra; Δεν γίνονται αυτά.
Το ροζ, το μωβ, το λιλά, το purple haze. Το χρυσαφί της Λισαβώνας. Χρώμα. Σε μια καλλιτεχνική παρόρμηση, σκέφτηκα να ανεβάσω την φωτογραφία ασπρόμαυρη. Σκέφτηκα όμως τον Prince να μου κάνει νόημα –no,no !
Λισαβόνα τη νύχτα, προτού σκοτεινιάσει τελείως. Στο Parque de Nacoes – Πάρκο των Εθνών. Δεν είναι η παλιά, ιστορική πόλη. Είναι νέα (σχετικά), ζωντανή, μοντέρνα, δυναμική, δίπλα στη θάλασσα, με το τελεφερίκ, τα skate και τις βόλτες. Εκεί επιστρέφω.
Στο Alcácer do Sal. Εκεί θα πάτε για φαγητό. Ξέραμε; δεν ξέραμε. Πήγαμε. Κανόνας, να πηγαίνεις εκεί που δεν ξέρεις. Στο Restaurante A TABERNA το φαγητό ήταν απίστευτο! Το σκηνικό Κοενικό. Το σέρβις και τα πιάτα, πρώτης ποιότητας. Μια οικογένεια έχει την Taberna. Κάποια στιγμή σχόλασαν κι οι εργάτες από παραδίπλα και ήρθαν να φάνε. Είμασταν στη μέση του πουθενά, και φάγαμε ένα από τα καλύτερα γεύματα έβερ στο σπιτάκι με τα μπλε παράθυρα και την αυτοσχέδια τέντα από τα παγωτά Alo, που εδώ είναι τα Algida. 
Και ξαφνικά μπροστά μας ~ Thalassa! Thalassa! εκείνο το βράδυ στο Sines (κοντά στην Praia Vasco De Gama). Η Θάλασσα και η Μεσόγειος στην ποίηση της Σοφία Ντε Μελού Μπρέινερ Άντρεζεν. Στα ελληνικά.
Senhora do Cabo όχι μακριά από τη Sesimbra. Φτάσαμε νύχτα και δεν είδαμε πολλά τότε. Συναντήσαμε φιλόξενους ανθρώπους στην υποδοχή και ένα τεράστιο σαλιγκάρι στον κήπο. Ήταν εκεί και το επόμενο πρωί. Όπως και οι τέσσερις γαλάζιες καρέκλες-Voice στην πισίνα. Και τα σπέσιαλ καλαθάκια του πρωϊνού. Μαέστρο, μουσική.
Διάλεξε το χρώμα σου, διάλεξε το σχέδιο, ή άσε τον άνεμο να διαλέξει για σένα. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν μιλάει αγγλικά και η επιλογή θα είναι σωστή – έτσι κι αλλιώς.
Oceano Atlantico, μέχρι να τα ξαναπούμε, πάνω κάτω την ακτογραμμή, επιστρέφοντας πάντα στα δικά μας. Μα κάτι views, αλήθεια !-που έλεγε κι ο άλλος.
