Ένας μη-επαγγελματίας ηθοποιός, ένας σκύλος, ένα τοπίο. Αυτά μπορούν να φτιάξουν όχι απλά μια ταινία, αλλά και ένα σημείο αναφοράς ενός σινεμά πολύτιμου. Που χάρη στο Κυνήγι, του Χρήστου Πυθαρά έρχεται να μας θυμίσει ότι το συναίσθημα παραμένει κορυφαίο στην λίστα των κινηματογραφικών αξιών. Αν ξέρεις, αν μπορείς, αν το’ χεις και καταφέρνεις να το δώσεις.
Δεν υπάρχει τίποτε εκκωφαντικό στην ταινία.
Δεν εκβιάζει ούτε μια στιγμή την συγκίνηση. Κανενός είδους εντυπωσιασμός δεν έχει τρυπώσει σε καμία σκηνή. Υπάρχουν – η ατμόσφαιρα, τα κοντινά πλάνα, η ησυχία, οι σιωπές που μιλάνε. Υπάρχει ο πρωταγωνιστής, ο μοναχικός Γιάννης με γρανιτένια αύρα, ο σκύλος και ο λυγμός του από το διπλανό μπαλκόνι. Ρεαλισμός με ποιητική φλέβα.
Ο Γιάννης (Γιάννης Μπελής) είναι σιδεράς και αγαπάει το κυνήγι. Μια μέρα του τηλεφωνούν από το χωριό ότι πέθανε η μητέρα του. Φεύγει, πάει στην κηδεία. Επιστρέφει στη δουλειά. Μοιάζει να τον ρουφάει η καθημερινότητα, αλλά αυτό που την σκεπάζει είναι η απώλεια, ο χαμός.
Μια επιφανειακή ηρεμία, ενασχόληση, σίδερα, οξυγονοκόλληση, επιστροφή στο σπίτι, λίγες κουβέντες, κάποια θέματα- και πάντα η απώλεια να βράζει από κάτω. Και ένα σκυλί του διπλανού. Το ακούει να κλαίει όλη νύχτα, ο άλλος δίπλα (ο πολύ καλός στο ρόλο Βασίλης Αναστασίου, πιο γνωστός ως ο ράπερ Θύτης) το κακομεταχειρίζεται, το χτυπάει. Το σκυλί και ο Γιάννης γίνονται φίλοι κάτω από το διαχωριστικό του μπαλκονιού. Σαν ο ένας να νοιώθει τον πόνο του άλλου.
Με τον καταπληκτικό πρωταγωνιστή του, Γιάννη Μπελή
και την ατμόσφαιρα που διαχέεται σε όλη την ταινία, το Κυνήγι του Χρήστου Πυθαρά – που επιστρέφει μετά την Ευτυχία του, τού 2016 – ξεδιπλώνεται από την αρχή ως το τέλος με εσωτερική ένταση θριλερικής σχεδόν υφής – όπως άλλωστε είναι και η πραγματικότητα που ζούμε.
Θυμήθηκα και τα πρόσφατα Μαγνητικά Πεδία, άλλη μια εξαιρετική, μικρή, ταινία που μ’ άρεσε επίσης πολύ. Ίσως σε κάποιο κινηματογραφικό hang out, οι δυο ταινίες να συνομιλούν.
Σίγουρα έγραψε, πέτυχε, βγήκε η επιλογή του Γιάννη Μπελή που βρέθηκε στον ρόλο, ή ο ρόλος τον βρήκε, ή ήταν έμπνευση της στιγμής και οπωσδήποτε ο επαγγελματισμός του. Όλα μαζί.
Θυμάστε και τον Bob στο Twin Peaks ; Ήταν ένας από τους εργαζόμενους στο crew που το βλέμμα του, κάτι είπε στον David Lynch που βρήκε τον Bob του, εκεί κοντά στη λύση του μυστηρίου. Ε ναι ποιος δεν τον θυμάται!
