Κάποιο κουμπί θα υπάρχει που το πατάς και τα ετερόκλητα κομμάτια, τα διαφορετικά στοιχεία, τα αντίθετα ενώνονται ως δια μαγείας σε ένα εξαίσιο bang. Αυτό που χρειάζεσαι είναι Οξυγόνο. Και το κουμπί, τη συνταγή, το know how, την έμπνευση, την ιδέα – την σκηνοθεσία (στην σωστή ορολογία) τα έχει ο Γιώργος Κουτλής.
Είδα το Οξυγόνο στη Στέγη και δεν ξέρω να σου πω ακριβώς αν πήγα θέατρο, σε rave πάρτι, σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, σε hip hop battle – πήγα σε όλα και η αίσθηση ήταν ιδανική. Σαν της ανοιχτής θάλασσας, απέναντι στην ασφυκτική εποχή. Οξυγόνο και ανάσες από ιώδιο.
Γιατί το Οξυγόνο,
το έργο του Ρώσου Ivan Vyrypaev, που σκηνοθετεί ο Γιώργος Κουτλής είναι ένα μανιφέστο που χορεύεται, κινείται αδιάκοπα, αφηγείται με μονόλογους, διάλογους, συσπειρώνεται και απλώνεται, παίρνει ανάσες, προκαλεί, δεν εξαντλείται.
Οι ηθοποιοί και χορευτές – είκοσι πέντε επί σκηνής – ακολουθούν τη μουσική. Έπιασα τον εαυτό μου να κουνάει ρυθμικά τα πόδια στο κάθισμα. House και techno και ηλεκτρονική ψυχεδέλεια και breaks.
Η μουσική είναι του Jeph Vanger (σύνθεση, σχεδιασμός ήχου) και των Reign of Time (πρόσθετη μουσική) που παίζουν ‘ζωντανά’ DJs ψηλά στη σκηνή.
Ήχοι και λόγια σφυροκοπάνε αυτά που μας πνίγουν γύρω- ρατσισμό, θρησκευτικό φανατισμό, γυναικοκτονίες, βία, οικολογική καταστροφή, ψάχνοντας το νόημα της ζωής και το Οξυγόνο μας. Πάρε τις Δέκα Εντολές, διάλυσέ της, συναρμολόγησέ τες.
Στην αρχή της ιστορίας, ο Σάσα σκοτώνει τη γυναίκα του.
Και άκου τώρα τι γίνεται. Το κείμενο του Ρώσου, προσαρμοσμένο τώρα φορεμένο, πάνω στο καλούπι της GenZ μιλάει μέσα από τα παιδιά που δεν ξέρουν τι να περιμένουν – τι τα περιμένει – και αν υπάρχει κάτι εκεί έξω που να περιμένει ή μπα; Όποια ιστορία κι αν πιάσεις, εκεί θα βγεις – Τι σε κάνει να αναπνέεις; Τι σου στερεί τον αέρα;
Στα σοβαρά και στα αστεία. Όχι πες τα.
–φάε φρούτα και πίνε φούντα.
Καλοκουρδισμένο στην εντέλεια όλο αυτό, ενώ έχεις την αίσθηση – πείθεσαι απόλυτα δηλαδή – πως ό,τι βλέπεις στη σκηνή γίνεται τυχαία. Κι έτσι η παράσταση σε παίρνει πολύ εύκολα μαζί της. Με την ευκολία που παραδίνεσαι σε ένα εγγυημένα καλό πάρτι. Όχι από εκείνα που θες να ξεχάσεις την επόμενη μέρα, από τα άλλα που θέλεις να θυμάσαι, να διαδώσεις και να ξαναπάς.
