Τι πιο «ναι, γιατί όχι;» από το να αρχίσεις τη σινέ-χρονιά με ένα σωστό gothic κλασικής προέλευσης, σκιερό και ομιχλώδες, με οικείους χαρακτήρες και γνωστά μυστικά, άφιξη από τα Καρπάθια, πρώτη – πρώτη προβολή, ανάμεσα σε ανυπόμονα και αγέλαστα γκόθια – και μια κούκλα που είχαμε πάρει από το σπίτι για παρέα (κάτι δικά μας).
Nosferatu λοιπόν, του Robert Eggers,
ριμέικ του κλασικού του F. W. Murnau (του βωβού, του1922), ατμοσφαιρικό και feels like home. Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις και ζωηρό φολκλόρ – προειδοποίηση να μην πας στον Πύργο, δεν θα περάσεις τέλεια, τού το είπαν και το έδειξαν με πολλούς τρόπους οι ντόπιοι στον Thomas Hutter, που όμως πρέπει να πάει. Και πάει για να κλείσει το deal και να βάλει τις υπογραφές ο Κόμης Ορλόκ, στα χαρτιά της νέας ιδιοκτησίας, καθώς επιθυμεί να αγοράσει κάτι κάπου στην Γερμανία. Οι αγορές πάνω από όλα, προμήθειες και υποσχέσεις για προαγωγή που ο νεαρός Thomas υπολογίζει ως νιόπαντρος με την ωραία αγαπημένη του την Ellen.
Η Ellen πίσω στο σπίτι βασανίζεται από εφιάλτες, οράματα και πανικούς ότι το κακό την πολιορκεί, την βιάζει, την υποτάσσει και όλο αυτό, πες το προαίσθηση, πες το #metoo σε καλό, όπως όλα δείχνουν, δεν θα της βγει.
Από τον Κόμη Δράκουλα του Bram Stoker από όπου ξεκινά το “ταξίδι” του ο Nosferatu ως τη νέα εκδοχή του Robert Eggers ο δρόμος είναι καλά περπατημένος – αν και με χιόνια, παγωνιά, σκοτεινιά – και το παιχνίδι με τις σκιές και την βαριά προφορά του Κόμη που αντηχεί στους τοίχους και τα υπόγεια, στολίζει την ατμόσφαιρα χωρίς όμως και να προσθέτει πολλά ή διαφορετικά.
Ο Willem Dafoe
που έχει παίξει ο ίδιος τον Nosferatu στο Shadow of the Vampire του 2000 – επιστρέφει στην ταινία του Eggers στον ρόλο του καθηγητή Von Franz που κατέχει γνώσεις βαμπιρικές και μυστικιστικά πράγματα του μεταφυσικού και του θρύλου και κατανοεί συνεπώς και το θέμα (το βασικό της ταινίας) που η Ellen έχει με το κακό που μπαινοβγαίνει στη ζωή της, τον Κόμη Ορλόκ στην προκειμένη περίπτωση.
Το γοτθικό στοιχείο παίζει φουλ σε κάθε σκηνή και απογειώνεται εκεί που η πανούκλα έχει εξαπλωθεί στην πόλη και ποτάμια από ποντίκια τρέχουν παντού μ’ εκείνες τις τσιριχτές ανατριχιαστικές φωνούλες τους που προμηνύουν, όπως μπορείς και να το δεις, την έλευση του άρχοντα του σκότους , με ένα Ε-έ- έρχεται … έφτασε, είναι εδώ.
Και φτάνουμε στον άρχοντα, τον Κόμη Ορλόκ
που ‘ζωντανεύει’ με παράστημα ο Bill Skarsgård – της γνωστής οικογενείας των Skarsgard, το βόρειο αντίπαλο δέος των Baldwin. O μυστακοφόρος Ορλόκ του Skarsgard περιφέρει την ύπαρξή του με το ανάλογο μυστήριο της καταγωγής και της κατάρας που τον ξυπνάει αφού πέσει το σκοτάδι, με δίψα, πείνα, σχέδια για το μέλλον και εμμονές – όπως αυτή με την γυναίκα του Thomas για την οποία ξεσηκώνεται από τον πύργο να πάει να την βρει. Αφού όμως -πρώτα- αυτή τον καλέσει.
Η ωραία νέα – κόρη του Ντεπ και της Παραντί – η Lilly Rose-Depp ως Ellen Hunter ερμηνεύει τίμια γοτθικό σεξ καθώς χάνεται από τον κόσμο, σβήνει, ξυπνάει και δεν αφήνει περιθώρια να αμφισβητήσεις πολύ τις ερμηνευτικές της ικανότητες – ως εκεί, τίποτε περισσότερο.
Ο καλύτερος όμως είναι ο Nicholas Hoult,
ως Thomas Hutter καλός κι ευγενικός σύζυγος της Ellen, που βρίσκεται στη δύνη των γεγονότων, γιατί απλά κάνει τη δουλειά του (κτηματομεσίτης είναι) και δέχεται να ταξιδέψει από την Γερμανία στα Καρπάθια με σκοπό να κλείσει συμφωνία που θα του εξασφαλίσει καλύτερο μέλλον στη νέα του ζωή. Ο Hoult παίζει τον Thomas Hutter τολμηρό αλλά και φοβισμένο, απορημένο, διστακτικό και ατρόμητο, έρμαιο των συμβάντων αλλά και αποφασισμένο να δώσει λύση, με πίστη στη λογική και λοξή ματιά στο μεταφυσικό και το απόκοσμο. Good guy wins, δηλαδή. Φως, φώτα και φινάλε.
