Την έχω συναντήσει να γελάει δυνατά και ξένοιαστα. Την έχω συναντήσει μελαγχολική. Την έχω συναντήσει ενθουσιασμένη μπροστά σε σχέδια, καινούργιους δίσκους, περιοδείες.
Την έχω συναντήσει σκεπτική και κάπως απόμακρη, αλλά με έναν δικό της τρόπο παρούσα στη στιγμή. Κάθε φορά, σε όλες εκείνες τις συνεντεύξεις που είχα κατά καιρούς κάνει με τη Marianne Faithfull αυτό που την ένοιαζε πιο πολύ, έχω την εντύπωση, ήταν η στιγμή. Αποθέωνε το παρόν. Και μέσα από την αναπαυτική πολυθρόνα του, έπιανε να πει και τις ιστορίες από τα παλιά. Γιατί – και το ήξερε – δεν μπορούσαν να λείπουν.
Της είχα μιλήσει όταν ήταν στο Σαν Φρανσίσκο και βέβαια, όχι μία φορά, στον αγαπημένο της τόπο την Ιρλανδία. Αγαπούσε τις εξοχές και τα Ιρλανδικά τοπία, αλλά δεν οδηγούσε γι ΄αυτό, μου είχε πει, έμενε στο Δουβλίνο. «Που είναι υπέροχο το Δουβλίνο, είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου εκεί.»
Η πιο ωραία συνέντευξη που έχω κάνει με την Marianne ήταν στην Κωνσταντινούπολη.
Συμμετείχε σε ένα φεστιβάλ εκεί, θα ερχόταν μετά στην Αθήνα, οπότε είχα πάει με σκοπό να γράψω πριν την συναυλία της στα μέρη μας.
Με ειδοποίησαν ότι θα την συναντούσα, στη σουίτα της στο ξενοδοχείο. ‘Όταν χτύπησα την πόρτα, άνοιξε η βοηθός της, εκείνη καθόταν στον καναπέ, φορούσε ένα μακρύ φόρεμα, έπινε τσάι.
Μιλήσαμε αρκετή ώρα και για πολλά. Έδινε στον εαυτό της την άνεση και τον χρόνο που ήθελε για τις απαντήσεις της. «Μ΄αρέσει να περνάω ώρες με τα βιβλία μου, ή ακόμη να πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία όπως το City Lights και να χάνομαι μέσα εκεί με τις ώρες… Μ’ αρέσει πολύ να κολυμπάω» μου έλεγε. Πήγαινε και σε συναυλίες. Να δει τον Nick και την Polly. Αλλά και τους παλιούς φίλους. «Τους θαυμάζω πραγματικά. Τι ενέργεια!»
Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο. – Να απαντήσουμε, λέω, μπορεί να είναι ο Keith.
Γέλασε. Μου είπε (γελώντας) άστο να χτυπάει. Κάποιος από μέσα, απάντησε στο τηλέφωνο. Δεν πρέπει να ήταν ο Keith.
Οι συνεντεύξεις έχουν δημοσιευθεί στα ΝΕΑ, Στα «Πρόσωπα 21ος Αιώνας» (το περιοδικό των Nέων»),στον Ταχυδρόμο, στο Marie Claire.
