Που είναι ο ED Ruscha τώρα. Στην Καλιφόρνια, υποθέτω, στο Culver City. Ήταν πάντως εδώ. Πάνω από το κεφάλι μου. Παρακολουθούσε όσο έπινα καφέ. Και ενώ οι διάσημες πίτες στο Pie Hole γίνονταν καπνός – όποιος προλάβαινε.
Άλλες ώρες πάλι έβλεπα την πλάτη του. Ήταν εκεί όσο μέναμε στο American. Ήταν κατά κάποιο τρόπο το σύμβολο του American, που μπορούσες να δεις, πάνω από το δωμάτιο της Debbie Harry. Όλα τα δωμάτια ήταν ροκενρόλ και ο Ed Ruscha φύλακας και εικαστικός φρουρός. Και η ψυχή της πόλης.
Πανοραμική θέα στο downtown.
Με τον Ed Ruscha στον δρόμο. Από τότε που πήρε το πρώτο αμάξι και τράβηξε δυτικά.
Στον 101 beatnick-ικά. Και όλα πήραν μια οριζόντια κλίση στους πίνακές του, όταν δεν έπεφταν σαν κεραυνοί οι κάθετες γραμμές που άλλαζαν την ιστορία.
Από την παραστατική τέχνη στην ανατροπής της, μέσα από τις δονήσεις της ποπ κουλτούρας. Αλλά ακριβώς απέναντι.
Ο Ed Ruscha κάρφωσε το πορτοκαλί της δύσης πάνω στα billboards, στο πίσω παράθυρο, στις σημειώσεις του για το δρόμο.
Το έχει πει στις συνεντεύξεις του – ότι καμία πρόθεση δεν έχει, ποτέ δεν είχε – ούτε καμία διάθεση να διδάξει ή να προκαλέσει. Σε τέτοια περίπτωση θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Όμως: Oι λέξεις και οι φράσεις άναβαν μπροστά του σαν τα φανάρια στη λεωφόρο.
Το μπανάλ, το συνηθισμένο, αυτό που προσπερνάς – γίνεται τέχνη.
To 1967 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Thirtyfour Parking Lots με φωτογραφίες από ψηλά άδειων χώρων πάρκινγκ που ανήκαν σε καταστήματα, γραφεία και σχολές. Το τοπίο αγκαλιά με τον δρόμο και τα δυο τους στην καρδιά της κοινωνίας της κατανάλωσης και στους ναούς τoυ θεάματος. Στο Λος Άντζελες. Και πάλι, ο Ed συνέχισε να αλλάζει κανάλι, αναζητώντας τις παρεμβολές.
Ο δρόμος μας βγάζει στο Route 66, αφήνοντας πίσω το Joshua Tree προς το Las Vegas, σταματάμε για βενζίνη, ρωτάω αν έχει σταματήσει ο Ed Ruscha εδώ. Ο τύπος κουνάει το κεφάλι του, ενώ κόβει την απόδειξη από την ταμειακή, oh yeah for sure, λέει. Μάλλον δεν έχει ιδέα για τι του λέω. Αλλά όλοι σταματάνε εκεί. Ίσως όμως και να τον ξέρει. Κάπου είχα δει ότι ο Ed οδηγούσε πάνω κάτω συνέχεια, στον 66 ανάμεσα στο LA και την Οκλαχόμα. Κάπου στα 60ς.
Εικόνα:
Πίσω από την πόρτα του γραφείου τα λένε με τον Don Draper και στο τρίτο ουίσκι επάνω, ο ένας από τους δύο – υποθέτω ότι είναι ο Ruscha – αλλά τελικά κάνω λάθος, είναι ο Don – λέει: στοπ.
Ήταν 18 χρονών την πρώτη φορά που πήρε τον δρόμο προς τα δυτικά και έφτασε στο Λος Άντζελες για σπουδές. Ο 101 κατέβαζε από πάνω έμπνευση, ποίηση και αλκοόλ – και όλα, μα όλα μπορούσαν να γίνουν εικόνες.
Βασικά ο Ed περνούσε σφαίρα από τις τέχνες αραδιάζοντας σαν κύρια γλώσσα επικοινωνίας κωδικούς και μηνύματα που όποιος θέλει κάθεται και ξεκοκκαλίζει και όποιος θέλει τα κρεμάει στους τοίχους του, σαν οθόνη πρόκλησης και προβολής. Δείτε και μετά συζητάμε. ΄Ή μια άλλη φορά, όπως νομίζετε.
Η πρόσφατη έκθεση στο LACMA, το γιγάντιο πόστερ με το πρόσωπό του στο American, το Los Angeles του Ed Ruscha – ενώνουν (ξανά) τελείες και κόμβους αποσυμπίεσης που έρχονται, ευτυχώς – να βάλουν ένα χεράκι ώστε να συνεχίζουμε στους δικούς μας δρόμους. Χαίρετε για την ώρα ή όπως το λέει ο Robert Fraser με τους Groovy Arts Club Band, I Want To Hang Out With Ed Ruscha.
