Μια ιδέα είναι όλες αυτές οι σημειώσεις, τα χαρτιά, οι ψηφιακοί φάκελοι, τα αρχεία στην οθόνη, μερικά post, οι υπογραμμίσεις, οι παρενθέσεις, οι αστερίσκοι, οι αναφορές, οι μικρές και οι μεγάλες λίστες…όλα αυτά να γίνουν ένα ντοκιμαντέρ, στο δρόμο για τα ντοκιμαντέρ – του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Της Θεσσαλονίκης. Το 27ο, 6 -16 Μαρτίου.
Η ιδέα τρέχει στο μυαλό μου καιρό πολύ, πότε στο κουλουάρ ‘who cares?’, πότε στο you know, it may be interesting. Πότε μένει πίσω όταν άλλα ντοκιμαντέρ βγαίνουν μπροστά. Αυτό, λέω στον εαυτό μου, ξαναπές το. Και το ξαναλέω.
Αυτή τη φορά, εδώ στο 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τρέχει και μεγάλο αφιέρωμα :
ΑΙ, μια αναπόδραστη νοημοσύνη / ΑΙ, an Inevitable Intelligence.
Science fiction στη μετα- sience fiction εποχή _ μιλάμε για reality. Κάτι που ως trekkie από τα παλιά – ναι, εμείς τα είχαμε δει όλα από τότε – είναι όχι μόνο γοητευτικό και τεράστιο θέμα αλλά και …μια στιγμή, κάτσε να δούμε και πώς πάει το πράγμα.
Στο δικό μου πρότζεκτ (της ιδέας) θα μπορούσε ίσως να βάλει ένα χεράκι, να μαζέψει το υλικό, να φτιάξει ένα xl, να οργανώσει τον χώρο κάτι που θα βοηθούσε να πάμε παρακάτω. Τι θα βρω παρακάτω, θα δείξει. Καλό είναι με το AI να γνωριστούμε καλύτερα.
Εξ’ ου και θα είμαι εκεί στην Πρεμιέρα του Φεστιβάλ και θα δω την ταινία έναρξης Σχετικά μ’ έναν ήρωα του Πιοτρ Βίνιεβιτς.
Όπου το σενάριο το έχει γράψει η φίλη μας (?) η μηχανή AI, αφού προηγουμένως εκπαιδεύτηκε και μελέτησε το έργο του μεγάλου Βέρνερ Χέρτσογκ. How cool Is that?
Cool όσο φαίνεται και όλο το αφιέρωμα του Φεστιβάλ – ΑΙ, ΜΙΑ ΑΝΑΠΟΔΡΑΣΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ, με ντοκιμαντέρ, την εικαστική εγκατάσταση LAUREN: Anyone Home? Λόρεν Λι ΜακΚάρθι, το masterclass AI and ART EXPERIENCE, ενώ το περιοδικό Πρώτο Πλάνο είναι ένα πείραμα συνδημιουργίας με το ΑΙ. Ν’ ανησυχώ;
Το Νοέμβριο στο μεταξύ, στο Φεστιβάλ πάντα παρακολούθησα και την εκδήλωση της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών, για ΑΙ και Τέχνη- ενδιαφέρον πολύ. Εν ολίγοις η Τεχνητή Νοημοσύνη ήρθε για να μείνει, θα την βρίσκουμε μπροστά μας, ίσως μιλήσει πιο πριν από εμάς στους εξωγήινους. Άλλες γνωριμίες εκείνες.
Σαν χαρακτήρας (πάμε; Φύγαμε) πάλι εγώ ξεχωρίζω και το άλλο – αφιέρωμα/ταξίδι/τόποι ~ το Γεωγραφία του βλέμματος: Η εκτός σχεδίου Ελλάδα (1950-2000). Με αφορμή την πρόσφατη ανακάλυψη του ντοκιμαντέρ Καστοριά (1969) του Τάκη Κανελλόπουλου το Φεστιβάλ διοργανώνει κινηματογραφικό ταξίδι στην ελληνική ύπαιθρο μέσα από ντοκιμαντέρ σπουδαίων δημιουργών, κυρίως σπάνια και λιγότερο προβεβλημένα.
Οπότε ετοιμάζω βαλίτσες (άλλο ντοκιμαντέρ)
με φόντο τα εξαιρετικά πόστερ – και βαλίτσες – στο εικαστικό προφίλ του 27ου που υπογράφει ο Δημήτρης Αναστασίου
και τα σποτ που δημιούργησε ο χορογράφος Άντι Τζούμα .
Και επειδή πάντα, έχω κάτι από τον αγαπημένο Νότο μαζί μου στον αγαπημένο Βορρά, κρατάω το “καθιερωμένο ποίημα” που μας χαρίζει στη συνέντευξη Τύπου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης και αυτή τη φορά είναι ένας ύμνος στην αγάπη, απόσπασμα από τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου.
Αυτό:
«Όποι’ αγαπούσιν καρδιακά, παρηγοριά μεγάλη
παίρνου’ να βλέπουν είς του αλλού των ομματιών τα κάλλη.
Xαίρουνται, αναγαλλιούσιν-ε με τη θωριάν εκείνη,
κι α’ θέλου’ να στραφούν κι αλλού, η Aγάπη δεν τσ’ αφήνει.
Έτσ’ ήτο στον Pωτόκριτον, έτσι στην Aρετούσαν·
με τη θωριάν εθρέφουνταν, μαστορικά επερνούσαν,
δασκαλικά επορεύουνταν, μ’ όλον οπού’το η πρώτη
που εμπήκε σ’ έτοια βάσανα η άπραγή τως νιότη.
Mην το κρατείτε ο-για πολύ, μην το θαυμάζε[σ]τ’ όλοι·
τούτες οι τέχνες βρίσκουνται σ’ τση Φύσης το περβόλι.
K’ εις πράματα πολλώ’ λογιών, που άν[θρωπ]ος δεν κατέχει,
κι ουδ’ ήπραξε, μηδ’ είδεν τα, μάθηση η Φύσις έχει».
